آیا قیام در برابر ظلم قبل از ظهور حرام است؟

نقل از کردن پایگاه اندیشه و فرهنگ مبلغان، قیام حضرت صاحب الزمان (عج) بر اساس متون و آموزه های اسلامی، علیه ظلم خواهد بود. پرچم مهدوی با قیام او برای جامعه جهانی برافراشته خواهد شد و همه بشریت پس از ظهور او از زندگی ایمانی بهتر و شادتری برخوردار خواهند شد. اما باید توجه داشت که این قیام حرکتی معجزه آسا و خارق العاده نخواهد بود. اگر قرار بود جامعه بشری با معجزه به هدایت و آرامش و آرامش برسد، دلیلی بر غیبت امام زمان (عج) نبود و از بدو تولد، زمینه قیام و استمرار آن حضرت فراهم می شد. امامت می توانست معجزه ای فراهم کند.

غیبت امام زمان (عج) و زندگی عادی امامان پیشین در عرصه های اجتماعی نشان می دهد که حتی پیامبر بزرگ اسلام (ص) حرکتی اجتماعی و فطری داشته است. اگرچه در برخی موارد وحی یا معجزات تا حدی به آنها کمک کرده است، اما حرکت انبیا و رسولان در طول تاریخ بشر همواره در چارچوب قوانین اجتماعی و جامعه شناسی تعریف شده است.

این نکته به کسانی که فکر می کنند قیام حضرت حجت (عج) یک قیام غیرطبیعی و بدون پایه های لازم است، هشدار می دهد. برخی از مردم با آرزو یا ذکر انتظار دارند که این قیام به زودی رخ دهد، اما این فکر درستی نیست. برای قیام معظم له جامعه جهانی باید بسترهای مناسبی را فراهم کند تا قیام ایشان مورد استقبال مردم قرار گیرد.

بررسی یک سوال ثابت

سؤالی که مطرح می شود این است که آیا مسلمانان و مؤمنان اجازه قیام، انقلاب و قیام علیه حکومت های وقت قبل از ظهور حضرت حجت (عج) را دارند یا خیر؟ آیا چنین اقدامی ممنوع و غیرقانونی است؟

در این زمینه دو دیدگاه کلی وجود دارد; دیدگاه اول مبتنی بر ظاهر روایاتی است که نهی از طغیان را نشان می دهد. پیروان این دیدگاه معتقدند هر نوع قیامی که در عصر قبل از ظهور امام زمان (عج) منجر به تشکیل حکومت شود محکوم به شکست است و جایز نیست. آنها به این روایات اشاره می کنند و معتقدند که این گونه قیام ها نه تنها موفقیت آمیز نخواهد بود، بلکه ممکن است منجر به انحراف از مسیر اصلی شود.

از سوی دیگر، دیدگاه دوم این روایات را نمی پذیرد یا اسناد و مفاهیم آنها را مخدوش یا قابل تفسیر به گونه ای دیگر می داند. پیروان این دیدگاه بر این باورند که قیام و انقلاب قبل از ظهور نه تنها حرام است، بلکه می تواند مقدمه ای برای ظهور حضرت حجت (عج) باشد و مؤمنان مجاز به اقدام در این زمینه هستند.

این بحث به ویژه در دنیای معاصر و در دهه های اخیر مورد توجه بسیاری از مؤمنان قرار گرفته است. در طول یکصد سال اخیر قیام ها و انقلاب های زیادی در کشورهای مختلف رخ داده است که یکی از مهمترین آنها انقلاب اسلامی ایران بوده است. در حالی که برخی قبل از انقلاب اسلامی، طبق روایات، معتقد بودند که انقلاب علیه حکومت های ظالم و از جمله حکومت شاه ملعون جایز نیست و به نتیجه مطلوب نمی رسد!

اما از سوی دیگر گروهی دیگر معتقد بودند که چنین قیامی نیز جایز است و می توان حکومت اسلامی را مقدمه ظهور حضرت حجت (عج) تأسیس کرد.

در دنیای جدید، برخی از نظریه پردازان اجتماعی مخالف انقلاب هستند. آنها معتقدند که انقلاب ها معمولاً نتایج خوبی به بار نمی آورند و بهتر است به جای انقلاب، اصلاحات تدریجی انجام شود. در این رویکرد اصلاحی می‌توان به تدریج نقص‌های حکومت‌های موجود را برطرف کرد و حتی مدعیان حکومت‌های دیکتاتوری یا غیرمردمی را به برخی اصول حکومت‌های مردمی هدایت کرد. اما سوال اینجاست که آیا می توان از چنین دستوراتی برای رژیمی مانند رژیم غاصب صهیون که در کشورهای دیگر برای نسل کشی استفاده می کند استفاده کرد؟!

بیایید در صف مردان خدا در مبارزه با ظلم بایستیم

روایات مربوط به قیام ها به خوبی نشان می دهد که هر قیامی قابل قبول نیست و قیام ها را باید به دو دسته تقسیم کرد. برخی از این قیام ها دارای شرایط رهبری و نمایندگی یک گروه مورد تایید یا کسب اجازه شخصی از امام در زمان حضور ایشان بوده و برخی دیگر فاقد این شرایط هستند. برای مثال مبارزه با رژیم غاصب صهیونیستی در صف ولی امر مسلمین و نماینده مرجعیت، مجوزی مستند برای قیام و استقامت است.

در عین حال وقتی امامان معصوم با قیام هایی مواجه می شدند، دو رویکرد متفاوت داشتند; مثلاً در مورد یحیی بن زید، قیام تأیید شد، زیرا او به دنبال برقراری حکومت اهل بیت بود و از خودخواهی به دور بود. امامان نیز از قیام شهید فخ حمایت کردند.

اما در عین حال بسیاری از قیام هایی که در همان زمان اتفاق افتاد به صراحت رد شد، مانند قیام ابومسلم خراسانی بر ضد بنی امیه، قیام ابراهیم بن عبدالله علیه منصور دوانیقی و قیام زیدالنار علیه بنی عباس

بنابراین نمی توان به سادگی به هیچ قیامی برای مبارزه با ظلم پیوست. در دنیای امروز، احزاب و گروه های مختلفی با ادعای مبارزه با ظلم، چه در کشورهای اسلامی و چه در کشورهای غیر اسلامی وجود دارند. در این شرایط آیا می توان گفت از هرکسی که مدعی مبارزه با ظلم است باید حمایت شود؟ البته چنین چیزی مورد تایید نیست. به خصوص اگر فردی هویت مشخصی نداشته باشد یا سابقه خوبی در عرصه های اجتماعی و سیاسی نداشته باشد، پیوستن به قیام او می تواند نتیجه منفی داشته باشد. پس باید در انتخاب قیام هایی که به آنها می پیوندیم دقت کنیم و از رهنمودهای معصومین بهره مند شویم.