ارتکاب گناه در ماه رجب یعنی اعلان جنگ با خودمان

نقل از کردن پایگاه اندیشه و فرهنگ مبلغان، محمدتقی فیاضبخش، نویسنده کتاب «اسرار ماه رجب؛ ادب حضور در این کتاب درباره علت نامگذاری ماه رجب نوشته است: رجب در لغت به معنای تکریم چیزی است و ترجیب به معنای رکوع، علت اینکه این ماه بوده است. رجب نامیده می شد که قبل از اسلام و در میان اعراب جاهلی مورد پرستش و احترام بود و به افتخار این امر از جنگ و خونریزی دست کشیدند. ماه

لزوم رعایت حریم الهی در این ماه

به نقل از خبرنگار حوزه اخبار داغ گروه فضای مجازی باشگاه خبرنگاران جوان ؛ ماه رجب یکی از ماه های حرام اسلام به شمار می رود. مرحوم میرزا جواد آقا در عنایت ماه رجب می نویسد: «از عنایت های دیگر در این ماه این است که سالک معنای ماه حرام را بداند، به طوری که مراقب تمام افعال و حالات و حتی احوال باشد. چیزهایی که وارد قلبش می شود.»

مرحوم سید بن طاووس در ابتدای تأملات ماه رجب می فرماید: ماه حرام از آداب و رسوم به جا مانده از دوران جاهلیت است. زمانی که اعراب جاهل به بهانه های واهی با یکدیگر می جنگیدند و غارت می کردند.

فرمود: عرب جاهل حرمت ماه رجب را نگه می داشت، مؤمن نیز حرمت این ماه را حفظ کند و در این ماه با پروردگار نجنگد!

جنگ با پروردگار به معنای شکستن عهد بندگی با پروردگار و پیروی از هوای نفس و اطاعت از دشمن انسان و خداست; یعنی رژیم شیطان. پس دوستی با شیطان و قیام با خدا به معنای اعلام جنگ و دشمنی با خداست. اینجاست که اولین و مهمترین دستور در این ماه، مراقبه در گناهان است. در چنین فرهنگی، حفظ حرمت این ماه به معنای اعلام صلح با خداست.

پیامبر اکرم (ص) در حدیث قدسی می فرماید: «هر کس به ولیّ من دشنام دهد، با من اعلان جنگ کرده است». وهان در روایت شریفه به معنای دشنام دادن به یکی از مؤمنان یا اولیای خدا (علیهم السلام) یا لعن و لعن و بالاتر از همه، رفتن به جنگ با اوست. اما اگر با دیدی جامع به این حدیث بنگریم، نافرمانی خداوند به معنای بی اعتنایی به گوهر فطرت توحیدی انسان و اهانت به اوست. به این ترتیب ارتکاب گناه مانند اعلان جنگ با فطرت توحیدی ماست. با این توضیحات می توان گفت فردی که فطرت توحیدی خود را با گناه از بین می برد، خداوند بهترین ولی را ذلیل کرده و با خدای خود اعلام جنگ کرده است.