اسرائیل و مسئولیت اخلاقی ما برای “تصمیم گیری در مورد منافع عمومی”

1. اخلاق به این معنی است که همه انسانها مسئول عملکرد آنها هستند. کسی که به اموال ، روح و عزت آسیب می رساند ، مطمئناً مسئولیت اخلاقی دارد ، یک عمل زشت انجام می دهد و به طور جدی محکوم می شود ، وجدان را محکوم می کند و پاسخگو است. به عنوان حقوق گروه های بزرگی از افراد ، به ویژه یک جامعه ، ابعاد این مسئولیت بیشتر می شود.

2 ، 2 ، نتانیاهو و حاکمان اسرائیل ، که کلام آنها جرم علیه بشریت نیز کوچک است ، تاکنون به دلیل اقدامات آنها در مردم فلسطین و ساکنان سواحل و کودکان اشغال شده و عظیم وزنه ها و کودکانی که بی رحمانه بودند یا اکنون زخم ها و زخم ها بودند. برای همیشه ، تاریخ بشر و نسل های آینده همیشه به خاطر زشتی ، محکومیت و نفرت به یاد می آورند. شورش اسرائیل و ریتم اخیر اسرائیل ، شبخون به ایران ، همزمان با مذاکرات دیپلماتیک توسط مقامات دولتی است.

3 ، با این حال ، یکی از مهمترین قلمروهای مسئولیت اخلاقی ، حاکمیت است. حاکمان مسئول تصمیمات ، سیاست ها و اقدامات خود و آنچه مستقیماً و غیرمستقیم با حقوق زندگی و سعادت یک ملت و حال و آینده یک ملت است. این یکی از زمینه های جدی مسئولیت اخلاقی برای تصمیم گیری برای منافع عمومی است.

4. چگونه می توان اطمینان داد که حاکمان در واقع در مسئولیت اخلاقی خود در “تصمیم گیری در مورد منافع عمومی” عمل می کنند؟ معیار قابل اعتماد “عقلانیت و علم معتبر” است. هرچه تصمیم بر اساس یک دلیل قابل اعتماد اتخاذ شود ، همین اخلاق را خواهد داشت. به عنوان مثال ، هنگامی که یک پزشک برای مراجعه به خود جراحی بزرگی را توصیه می کند ، توجیه اخلاقی وی این است که نسخه وی مبتنی بر دانش اعتباری است.

5. کلیه تصمیمات حاکمان ، به ویژه سیاست های مهمی که مربوط به منافع و حقوق عمومی بزرگتر است ، مانند جنگ ، فقط می تواند بر اساس “عقلانیت و دانش و دانش معتبر” از نظر اخلاقی مجاز و موجه و اخلاقی باشد.

6. اکنون این سؤال پیش می آید که چگونه می توان مسئولیت اخلاقی “تصمیم گیری در مورد منافع عمومی” را در رابطه با حمله وحشیانه اسرائیل به کشور ما در چنین دنیایی از چنین هژمونیک و سود و عمل گرایانه به درستی بر عهده گرفت. تنها راه این است که اطمینان حاصل کنیم که سیاست ها ، اقدامات و منابع نهایی ما در مورد چگونگی مقابله با شرایط فعلی مبتنی بر عقل سیاسی و علم صحیح دیپلماسی است.

7. اما سوال جدی تر این است که آیا چنین مسیری به درستی و کافی است؟ متخصصان و متخصصان وجود دارند که علی رغم کاهش آزادی ما برای انتخاب سناریوهای احتمالی (در نتیجه عدم دقت قبلی ما) ، هنوز امیدوار هستند ، اما ما می توانیم راهی برای استفاده از چند ابزار دیپلماسی باقیمانده در منطقه از طریق کشورهایی مانند ترکیه و دولت های عرب و نهادهای بین المللی باز کنیم. اما آیا دانش ملی و توصیه های علمی راهی مؤثر برای تصمیم گیری در تصمیم گیری پیدا می کنند؟

8. نگرانی افزایش می یابد وقتی که ما اغلب دو چیز در ایران می بینیم به سادگی جایگزین “علم معتبر و دانش معتبر آن” می شود. یکی “ناآگاهانه” و دیگری “شبه علم” است. نویسنده ، به نوبه خود ، در مورد آن در جای دیگر بحث کرده است. ما امیدواریم که این نگرانی های بسیار بزرگ در کشور ما حل شود و دولت ملت ایران از این نوسانات عبور خواهد کرد.

216216