نقل از کردن پایگاه اندیشه و فرهنگ مبلغان، محمدعلی عباسی اقدم، نویسنده و پژوهشگر، کتابی با عنوان «شرم محفیل» دارد که حاوی داستان هایی از زندگی آیت الله آقا مجتبی تهرانی است.
خاطره ای از این کتاب درباره دوستی آقا مجتبی و آقا مصطفی خمینی را در ادامه می خوانید:
در میان شاگردان بسیارش دو شاگرد خاص داشت که هر کدام به نحوی برایش محترم و مهم بودند. یکی «سید مصطفی» پسر بزرگ و نور چشمش و دیگری «شیخ مجتبی» فرزند دوست صمیمی و نزدیکش میرزا عبدالعلی تهرانی. مصطفی و مجتبی هر دو از شاگردان برتر حاج آقا روح الله در حوزه علمیه قم بودند.
سید مصطفی با طرح اشکالات پی در پی، تنور جلسات خارج فقه پدر را داغ نگه می داشت و شیخ مجتبی تهرانی نیز با دقت و درک عمیق مطالب، حاج آقا روح الله را مورد توجه حاضران قرار می داد.
دوستی و رفاقت این دو طلبه تیزبین کم کم در این درس ها شکل گرفت و ریشه دوانید و این دوستی و رفاقت چنان شکوفا شد که با خاموش شدن ناگهانی شمع زندگی آقا سید مصطفی در اول آبان 1356 آیت الله خمینی. (ره) مقام طسی به دوستان نزدیکش گفت: اگر مصطفی نیست مجتبی است.
منبع: www.khabaronline.ir
