امروز ایران در خلاء گفتمانی به سر می برد. وقتی خلاء گفتمانی وجود دارد، دورنمای فردا تیره و تار است و همه منتظر رویدادها هستند یا انتظار دارند متفکر جدیدی بیاید و با گفتمان جدیدی دروازه های جدیدی را بگشاید. اما نباید منتظر یک متفکر جدید باشیم تا گفتمان جدیدی بسازد. ماهیت داستان چرخش در روند عادت شده است که بستر ظهور گفتمان جدید را نیز فراهم می کند. توقف اجرای لایحه عفاف و حجاب یکی از این اتفاقات است.
این لایحه بارها بازنویسی، تعلیق، عودت و هنوز اجرایی نشده است. تعلیق مجدد لایحه آخرین سکانس این فیلم دیدنی است. از این همه رفت و برگشت، چیزی جز این که نظام جمهوری اسلامی نگران بازتاب خود و واکنش جامعه است، قابل درک نیست. نظام گردن خود را به جامعه ای داده است که با انتظاراتش همسو نیست. این داستان را اینگونه بخوانید: پذیرش دیگری بودن، یا شناخت دیگری.
اولین قدم برای شناخت، پذیرش دیگری است که اجازه ی همسان سازی را نمی دهد. گام دوم بازآفرینی رابطه به گونه ای است که دیگری متفاوت با تمام تفاوت هایش پذیرفته شود. گفتاری که بیانگر این پذیرش است، گفتمان جدید است. نظام به این گفتار نزدیک نمی شود، اما اگر خالق آن نباشد، دیگران این کار را می کنند و در عرصه سیاست از آن سود می برند.
داستان حجاب با داستان ماهواره تفاوت اساسی دارد. رژیم هرگز ماهواره را نپذیرفت. در سکوت از آن عقب نشینی کرد. اما عقب نشینی در مورد حجاب دختران مستلزم بازنگری عمیق در رابطه دولت با جامعه است. جامعه شناسایی می شود و صدا دارد. تو فریاد بزن، او فریاد می زند.
دولت در کنار حمایت‌های اجتماعی خود لازم است مقدمات گفت‌وگو و پذیرش دیگران را در جامعه ایران کلید بزند. او به جای اینکه خود را نماینده یک گروه معرفی کند و با گروه های اجتماعی دیگر مقابله کند، برمی خیزد و خود را میانجی و داور درگیری های فرهنگی، اجتماعی و سیاسی قرار می دهد. این تغییر جهت و گفتار راه هایی را برای حل بسیاری از مشکلات دیگر باز خواهد کرد.
آن وقت می بینی که میدان حرف های تازه باز می شود، افق های تازه ای نمایان می شود و جامعه ای که انگار خفه می شود، خشم خود را فرو می نشاند و کمی لبخند می زند. باید بپذیریم که امروز جمهوری اسلامی بیش از مردم برای تنفس به اکسیژن نیاز دارد. این بار عدم استقبال مردم است که راه تنفس را بر نظام سیاسی تنگ کرده است.
216216
منبع: www.khabaronline.ir
