نقل از کردن پایگاه اندیشه و فرهنگ مبلغان، مردم فرحزاد در زمانی که مدرسه و کلاس درس نبود، یادگیری خواندن و نوشتن را برای فرزندانشان ضروری و واجب می دانستند. به همین دلیل دست به کار شدند و در این محله کلاسی راه انداختند که در آن نیمکت و تخته و… نبود و یکی از خانم های باسواد محله وظیفه آموزش دانش آموزان را بر عهده داشت.
به نقل از همشهری، این مدرسه آنقدر شهرت داشت که حتی از روستاهای اطراف فرزندان خود را به این کلاس می فرستادند. مثلا «محمد فدایی» آخرین کدخدای محله پونک هم شاگرد این مدرسه بود. مدرسه در واقع مغازه یا اتاق بزرگی در کوچه یا خانه ای بود که معلمان مرد یا ملاباجی های زن در آن بچه ها را اداره و آموزش می دادند. یک حصیر یا فرش نمدی یا یک سجاده نارنگی، یک میز کوتاه و یک حصیر مدرسه، چند تکه گیلاس یا عناب روی زمین یا کنار میز و چوب های چوبی همه متعلقات مدرسه بود. خانواده ها اغلب در ازای تحصیل فرزندان خود به ملا یا باجی پول یا کالا می دادند.
زین العابدین لعلی یکی از اهالی قدیمی محله فرحزاد درباره مدرسه و مدرسه قدیمی این محل می گوید: پدربزرگ ها و مادربزرگ های ما همگی سواد قرآن داشتند، 80-90 سال پیش مدرسه ای در عمارت اتحادیه ارباب تشکیل شد. و خاله خانم لعلی ملاباجی این مدرسه بود البته قبل از او دو سه نفر دیگر هم بودند مدرسه ای در فرحزاد علیا افتتاح شد که بسیاری از شاگردان ده فرحزاد در آن تحصیل کردند.
ساختمان فرسوده آن مدرسه در سال 1365 با کمک اهالی بازسازی شد اما پس از انقلاب به مدرسه دخترانه تبدیل شد. اما همین مدرسه نیز به دلیل فرسودگی ساختمان تعطیل و ساختمان متروکه آن که سال ها به محل تجمع معتادان متجاهر تبدیل شده بود، تخریب شد. چند سالی است که ساختمان سرای محله در محل آن مدرسه ساخته شده است. هر مدرسه ای تیر و چوب مخصوص داشت، هر معلمی چند میله در کنارش داشت، بعضی بلند برای دور، بعضی کوتاه برای نزدیک، بعضی مدارس هم میله یا میله داشتند. اگر کودک تکالیف خود را به خوبی انجام نمی داد یا شیطنت می کرد، تنبیه بدنی می شد.
منبع: www.khabaronline.ir
