این کتاب دریچه ای متفاوت به موضوع بازاندیشی در ایران شناسی می گشاید

نقل از کردن پایگاه اندیشه و فرهنگ مبلغان، کتاب بازیایران شناسی؛ گفتگوهای میان رشته ای نوشته سیده راضیه یاسینی و مجید بهستانی منتشر شد. این کتاب در سیزده گفتار، دریچه هایی را به موضوع بازاندیشی در ایران شناسی می گشاید که هر کدام راه را برای تحقیقات بیشتر و امکان تحقیق و تأمل در مفاهیم «ایران»، «ایران شناسی» و «ایران شناسی» هموار می کند. از منظر داخلی و ایرانی. این گفتمان ها برگرفته از مطالعات انسان شناسی، جامعه شناسی، ارتباطات، علوم سیاسی، تاریخ، ادبیات، فرهنگ و هنر بوده و هر یک از مداخلات علمی ممکن را برای کنکاش در موضوع طی کرده اند.

به روایت ابنا، مرتضی فرهادی در گفتار اول با ذکر سه نوع «ایران شناسی» سه نوع «شرق شناسی» را معرفی کرد. وی پایه‌گذاری ایران‌شناسی بومی را سومین نوع شرق‌شناسی و ایران‌شناسی را یک ضرورت می‌داند که با نقد دو نوع شرق‌شناسی اول و دوم و بر این اساس، نقد ایران‌شناسی، نوعی از ایران‌شناسی آزاد از تعصبات قومی و قبیله ای و به دور از اهداف استعماری و پسااستعماری. ،

سید کاظم سجادپور در دومین سخنرانی با طرح این سوال که رابطه ایران شناسی و دیپلماسی چیست و از الزامات تعامل ایران شناسی و دیپلماسی و الزامات آن صحبت کرد و نشان داد که مجموعه ای از قواعد ایرانی وجود دارد که «جوهر» هستند. -گرا، “متن محور”، “تعادل گرا”. ” و “جهت دار” برای ایجاد صحیح این نسبت ضروری است.

سید جلال دهقانی فیروزآبادی در گفتار سوم با ذکر مکاتب مختلف ایران شناسی «ایران شناسی شرقی، مارکسیستی، عربی، ترکی و ایرانی» به بحث در مورد الزامات تعامل ایران شناسی و دیپلماسی در نوین منطقه ای و جهانی می پردازد. محیط و رابطه تحولات جهانی با فرآیند مطالعه به تحلیل ایران شناسی در جهان و ایران می پردازد.

تقی آزاد آرامکی در چهارمین سخنرانی با انتقاد از واکنش دوره ایران شناسی ایران به درس ایران شناسی در جهان، از سیطره نگاه از بیرون به داخل ایران و ضعف بنیان های معرفتی و معرفتی گفت. مطالعات ایران بر اساس علوم «زبان شناسی، باستان شناسی، تاریخ و تمدن و جامعه شناسی» از جمله دلایل آن است.

حمید احمدی در گفتار پنجم نشان می دهد که در تقابل تاریخ نگاری سنتی و مدرن، هویت ملی و روایت تاریخ ایران باستان دستخوش تغییراتی شده است و غفلت از تاریخ نگاری بومی و فراموشی میراث تاریخی ایران پیامدهایی چون «آشفتگی» را به دنبال دارد. در شناخت سیر تاریخ ایران». «از بین رفتن تدریجی مفاهیم اصیل اندیشه سیاسی ایران» و «ایجاد سردرگمی در هویت ملی با ایجاد ناسیونالیسم، تفرقه و تجزیه طلبی» را به همراه خواهد داشت.

امیر بهرام عرب احمدی در گفتار ششم به تحلیل روابط فرهنگی و تمدنی ایران با شرق و شمال آفریقا در طول مناسبات تاریخی از ایران باستان تا دوره معاصر پرداخت و نشان داد که هنوز ظرفیت زیادی برای گسترش روابط ایرانیان با ایران وجود دارد. شمال آفریقا در دوره معاصر. و توسعه دانش اصیل ایرانشناسی در این بخش از جغرافیای فرهنگی ایران وجود دارد.

محمدحسن رجبی دوانی در گفتار هفتم به بازخوانی نقش آفرینی فرهنگی زنان ایرانی در تاریخ ایران از آغاز مواجهه زنان ایرانی با اسلام تا شکل گیری دوره مدرن می پردازد که با نقد تقابل همراه است. بین تصویر تحریف شده از زن در اسلام و چهره یک شخصیت بزرگوار. در ایران باستان نیز یک زن وجود دارد.

علیرضا شجاعی زند در گفتار هشتم به بیان مهم ترین مؤلفه های بازاندیشی در ایران شناسی می پردازد. در این گفتار نوعی نگاه «بیرونی» به موضوع بازاندیشی صورت گرفته و نشان داده شده است که بیرون بودن گاه به کشف جنبه ای می انجامد که کشف و درک آن از درون و از نزدیک ممکن نبود. وی رهایی از سنت های ایران شناسی در گذشته را راه برون رفت از وضعیت موجود در ایران شناسی می داند. از جمله: سنت «شرق گرایی»، سنت «باستان گرایی»، سنت نظریه های کلان مبتنی بر نظریه هایی چون «استبداد شرقی، روش تولید آسیایی، تحلیل اروپایی مارکسیستی از تاریخ ایران، دولت رانتیر» و دولت کوتاه مدت. اصطلاح جامعه و…»، سنت «نگاه موزه» و سرانجام سنت «ایران شناسی غرب زده».

نسرین فقیه ملک مرزبان در گفتار نهم ضمن اشاره به اهمیت زبان در امر هویت ملی فردی و جمعی، به تبیین دانش بلاغت زبانی ایران به عنوان یکی از حوزه های مهم در ایران شناسی پرداخته و نشان می دهد که چگونه بلاغت زبان فارسی به تثبیت و تداوم هویت کمک می کند. ملیت ایرانی در یک گذر تاریخی طولانی نقش داشته است. این گفتار با ذکر نمونه هایی از بلاغت زبانی در شاهنامه، قابلیت های منحصر به فرد زبان فارسی را جلوه ای از هویت ملی ایرانیان در خور پژوهش در ایران شناسی می داند.

محمدعلی رجبی در دهمین سخنرانی به بیان رابطه هنر و هویت ایرانی پرداخت و به این سوال از منظر هنر ایرانی پاسخ داد که چگونه می توان هنر را به هویت جمعی نسبت داد؟ او عنصر هویت ساز هنر ایرانی را «کلام حقیقت» می داند و با اشاره به سنت عکاسی در فرهنگ ایرانی به تبیین هویت ایرانی هنر ایرانی و همچنین هویت هنر شیعی ایرانی می پردازد.

مرتضی کتبی در سخنرانی یازدهم با طرح این سوال که آیا ایران شناسی مرهون غرب شناسی است؟ و آیا ایران شناسی مقوله ای قابل توسعه در کشور است یا باید آن را به عنوان یک پدیده استعماری غرب کنار گذاشت؟، بحثی را درباره رابطه غرب شناسی و ایران شناسی مطرح کرده است. او با ذکر جنبه های مثبت و منفی شرق شناسی، جوهره ایران شناسی را به چالش می کشد.

عبدالله بیچرانلو در گفتار دوازدهم با توجه به سیال بودن مرزهای سیاسی، فرهنگی و جغرافیایی در دنیای امروز به بیان وضعیت ارتباطات بین فرهنگی ایران در دنیای مدرن می پردازد. وی در پاسخ به این سوال که در دنیای بدون مرز امروز چگونه می توان از انواع فرصت ها، امکانات و ظرفیت ها (تاریخی، مذهبی-مذهبی، فرهنگی، زبانی، قومی، علمی، هنری، تجاری، ورزشی و…) بهره برد. ارتباط بین فرهنگی ایران در عرصه های مختلف جغرافیای فرهنگی ایران.

سیده راضیه یاسینی در سیزدهمین سخنرانی با عنوان «زن ایرانی از دیدگاه ایرانی» با اشاره به اینکه اولین گام بازاندیشی درباره ایران و ایرانی، شناسایی انسان ایرانی (زن ایرانی و مرد ایرانی) است، تلاش کرد تا ویژگی های هویت زن ایرانی از طریق معرفی منابع ادبی و هنری ایران. در این سخنرانی به سیر تحول هویت زن ایرانی در طول تاریخ از ایران باستان تا دوران اسلامی ایران نیز پرداخته شد و به تفاوت های هویت زن مسلمان ایرانی و هویت زن در سایر ادیان توحیدی نیز اشاره شد.

کتاب بازیایران شناسی؛ گفتارهای میان رشته ای نوشته سیده راضیه یاسینی و مجید بهستانی در 226 صفحه گردآوری و در پاییز 1403 توسط بنیاد ایران شناسی منتشر شد.