با این ۸ روش اعتماد به نفس را به فرزندان خود بیاموزید

نقل از کردن پایگاه اندیشه و فرهنگ مبلغان، 8 روشی که والدین می توانند در فرزندانشان اعتماد به نفس و ارتباط ایجاد کنند تا با اعتماد به نفس صحبت کنند، تعارض را مدیریت کنند و از خودشان دفاع کنند.

به روایت فرارو، در عصر امروز، به ویژه پس از اپیدمی کرونا و در فضاهای شهری، تاخیر در گفتار و شکاف های ارتباطی در بین کودکان رایج است. دلایل زیادی برای این وجود دارد، اما تمرکز باید بر نحوه برخورد ما با ارتباطات باشد، زیرا والدین به کودکان نحوه صحبت کردن را آموزش می‌دهند. دکتر لاکشمی منون، مشاور نوزاد و متخصص اطفال، در مصاحبه ای به اشتراک گذاشت: «کودکان مهارت های گفتاری را عمدتاً از همسالان، مراقبان و الگوهای خود از جمله والدین و خواهر و برادر یاد می گیرند. آنها لحن، استفاده از کلمات و تفاوت های ظریف را از آنچه در اطراف خود می بینند دریافت می کنند.

به کودکان از سنین پایین آموزش داده می شود که چه زمانی و چگونه صحبت کنند یا نگویند. همچنین کودکان در این سن یاد می گیرند که آرام و محترمانه صحبت کنند. اغلب، وقتی بچه ها سعی می کنند نکته ای را بیان کنند، به سرعت ساکت می شوند و به آنها گفته می شود که «ساکت کن». اما وقتی زیر لب حرف می زنند از آنها خواسته می شود که «حرف بزنند». این سیگنال های مختلط می توانند کودکان را گیج کنند. در بسیاری از جوامع، این تصور وجود دارد که کودک به بهترین شکل دیده می شود اما شنیده نمی شود. در نتیجه، کودکان یاد می گیرند که افکار و احساسات خود را سرکوب کنند، که منجر به مهارت های ارتباطی ضعیف می شود. آنها ممکن است پرخاشگر، خجالتی شوند یا در بیان احساسات خود دچار مشکل شوند.

قاطعیت برای کمک به کودکان برای صحبت کردن و تبدیل شدن به افراد توانمند کلیدی است.

صدای تهاجمی: فریاد زدن، استفاده از صداهای بلند و حرکت زیاد برای شنیدن

صدای منفعل: اجتناب از تماس چشمی، زمزمه کردن، یا بی قراری.

صدای قاطع: صدایی شفاف و آرام، تماس چشمی را حفظ کنید و آرام بمانید. والدین و معلمان می توانند از نقش آفرینی، قاطعیت و تمرین برای نشان دادن استفاده صحیح از صدا به کودکان استفاده کنند.
چرا صحبت کردن برای کودکان مهم است؟

بیان باورهای خود: آموزش به کودکان چگونه سخن گفتن به آنها کمک می کند تا یک قطب نما اخلاقی قوی داشته باشند و از آنچه که باور دارند دفاع کنند.

توسعه مهارت های ارتباطی: ارتباط خوب به کودکان کمک می کند تا دوستان مختلفی پیدا کنند، در حرفه خود موفق شوند و زبان بدن و نشانه ها را درک کنند. کودکان را تشویق کنید تا در رستوران غذا سفارش دهند یا برای تمرین صحبت کردن با صندوقدار تعامل داشته باشند.

حل مشکل و حل تعارض: صحبت در مورد مسائل می تواند تعارضات و اختلافات را حل کند.

هوش هیجانی: صحبت کردن به کودکان این امکان را می دهد که موقعیت های دشوار را درک کنند و با آن کنار بیایند. گفت‌وگوهای منظم انفرادی با فرزندتان می‌تواند به او کمک کند تا رویدادها را درک کند و راه‌های مدیریت آنها را کشف کند.

ایمنی و محافظت از خود: کودکانی که خوب صحبت می کنند بیشتر در موقعیت های ناامن یا ناراحت کننده به دنبال کمک هستند. ایفای نقش می تواند به کودکان کمک کند یاد بگیرند که در چنین شرایطی چگونه واکنش نشان دهند.
نکاتی برای تشویق کودکان به صحبت بیشتر

ابراز خود را تشویق کنید: با مکالمات مناسب سن شروع کنید و به کودکان نوپا کمک کنید احساسات خود را نام ببرند (مثلاً آیا عصبانی هستید، غمگین هستید، خوشحال هستید؟). همانطور که کودکان رشد می کنند، آنها را تشویق کنید تا توضیح دهند که چرا این احساس را دارند. صبور باشید و اجازه دهید در مورد پاسخ های خود فکر کنند بدون اینکه آنها را به سمت پاسخ هدایت کنید.

بگذارید همه صحبت کنند: کودکان را در گفتگوهای خانوادگی قرار دهید و اجازه دهید نظرات و عقاید خود را بیان کنند. از ساکت کردن آنها در طول بحث خودداری کنید.

به یکدیگر احترام بگذارید: با اطمینان از اینکه کسی با یکی دیگر از اعضای خانواده بحث نمی کند، مکالمه محترمانه را آموزش دهید. به کودکان بیاموزید که مخالفت خود را محترمانه و بدون استفاده از الفاظ تحقیر آمیز بیان کنند.

بگذارید خودشان یاد بگیرند: اگر بار اول کاری را درست انجام ندادند، بگذارید تمرین کنند. از نجات آنها یا حل مشکلات برای آنها بپرهیزید، زیرا کودکان با یافتن راه حل های خودشان به بهترین وجه یاد می گیرند.

یادگیری از طریق بازی: بازی راهی سرگرم کننده برای کودکان است تا ببینند کلمات و زبان بدن آنها چگونه بر موقعیت ها تأثیر می گذارد.

آگاهی از زبان بدن: زبان بدن خوب را از طریق ایفای نقش به کودکان آموزش دهید. به آنها نشان دهید که چگونه صاف بایستند، صاف بنشینند، ارتباط چشمی خود را حفظ کنند و با اعتماد به نفس صحبت کنند.

سؤال بپرسید: از شروع گفتگو با «چرا» که می تواند کودکان را حالت تدافعی به خود بگیرد، خودداری کنید. به جای آن، سؤالاتی از این قبیل بپرسید: “امروز چه اتفاق جالبی در مدرسه افتاد؟” چنین سؤالاتی به پاسخ های طولانی تر و متفکرانه تری نیاز دارند.

در دسترس باشید: نوجوانان ممکن است محتاط تر باشند و در بیان خود مردد باشند. برای اطمینان از اینکه هر کودک احساس می کند شنیده می شود، به خصوص در خانواده های بزرگتر، با هر کودک وقت بگذارید. هیچ فرمول جادویی برای تشویق کودکان به برقراری ارتباط بیشتر وجود ندارد. با این حال، با تمرین، صبر و راهنمایی، می‌توانیم حتی به کودکان خردسال هم کمک کنیم تا صدای خود را بیابند و با اعتماد به نفس بیان کنند.