تفسیر متفاوت از “شوپتر” از مارکس در مورد اقتصاد سرمایه داری و مرگ سیستم/ سوسیالیسم و انقلاب مدیران ، تعبیر متفاوتی از آینده

گروه اندیشهدر زیر ، نظرات اقتصاددان اتریش و آمریکایی ، جوزف آلوز شوپتر در مورد آینده سرمایه داری و ظهور سوسیالیسم خلاصه می شود. جوزف آلوز یک اقتصاددان و سیاستمدار اتریشی بود. او یکی از تأثیرگذارترین اقتصاددانان قرن بیستم و به معنای واقعی کلمه بود “تخریب سازنده” در علم اقتصاد ، دیدگاه وی بر خلاف نظریه مارکس بیان می کند که سرمایه داری نه از طریق شکست بلکه با موفقیت های خود به پایان می رسد. شوپتر معتقد است که نوآوری و خطر کارآفرینان منجر به ایجاد شرکت های بزرگ و بوروکراتیک می شود. این شرکت ها به تدریج نقش کارآفرین را کاهش می دهند و وی را به عنوان مدیران حرفه ای جایگزین می کنند. در نتیجه ، کلاس کارآفرین ، که موتور پیشران سرمایه داری است ، ناپدید می شود و سیستم به دلیل از دست دادن عملکرد اصلی خود فرو می ریزد. شوپتر ، سوسیالیسم ، سیستمی است که در آن کنترل تجهیزات تولید توسط یک دستگاه مرکزی و مدیران متخصص انجام می شود ، نه کارگران. این تئوری به “به”انقلاب مدیریت“این به قدرتی است که در آن قدرت توسط مدیران و متخصصان گرفته می شود. این بخش کوتاهی از کتاب است”افکار اساسی جامعه شناسینوشته شده توسط پیتر کیویستو موارد زیر است:

****

کمک های منحصر به فرد شوپتر در درک ما از جامعه صنعتی در کل مجموعه نوشته های خود مشهود است (به عنوان مثال ، شوپتر 2). اما واضح ترین ارزیابی او از سرنوشت سرمایه داری و احتمال سوسیالیسم در کتاب نوشته شده در دهه گذشته زندگی وی ، “سرمایه داری ، سوسیالیسم و دموکراسی” (1). در مقدمه بخش دوم کتاب ، شوپتر نظریه اصلی خود را با جملات محکم بیان می کند. “آیا سرمایه داری می تواند باقی بماند؟ نه ، من فکر نمی کنم که بتواند” بخش بعدی در مورد امکانات سوسیالیسم بحث کند: “آیا سوسیالیسم می تواند کار کند؟ البته این امکان پذیر است.”

اولی چه چیزی با این نتیجه گیری ها هدایت شده است ، و در چه مفهومی باید اندیشه وی به عنوان نظریه سرمایه داری مارکس یا متفاوت تلقی شود؟ شوپتر تمایل به تأکید بر شباهت های خاص داشت ، اما در واقع ایده های آنها بسیار متفاوت بود. مارکس علت فروپاشی سرمایه داری را ناتوانی آن دانست. یعنی ناتوانی آن در گرفتگی با بحران اوج که نتیجه کاهش فزاینده سود بود. برعکس ، شوپتر ، این مسئله را پاشنه سرمایه داری آشیل می دانست – نتیجه موفقیت سرمایه داری.

دومدر نوشته های شوپتر ، طبقه کارگر هیچ نقشی در پایان دادن به سرمایه داری یا ایجاد سوسیالیسم ندارد. پرونده کاملاً برعکس است. از نظر وی ، انصراف واقعی سوسیالیسم روشنفکران یا واعظان موعظه نیست. در عوض ، آنها وندال ، نجار و راکفل هستند. این ادعای جالب از دیدگاه شوپتر در مورد اولین محرک سرمایه داری ، کارفرمای اقتصادی است.

به طور خلاصه ، استدلال او این است. کلاس این کارفرما در اصل مسئول ظرفیت بالای سرمایه داری است. این کلاس کلاس است که این امکان را برای توسعه کالاهای جدید و بهبود یافته فراهم کرده و هنوز روشهای تولید جدید و برتر را ایجاد می کند. به همین دلیل ، مناسب است که سرمایه داران را عاملی در پیشرفت اقتصادی در نظر بگیریم.

یکی از دستاوردهای قابل توجه طبقه کارفرما ، که در قرن بیستم ظاهر شد ، شرکت های بوروکراتیک بزرگ و مدرن بود. در این شرکت ها ، تصمیمات اقتصادی در سلسله مراتب شرکت ، یعنی کارگزاران یا مدیران ، به طور فزاینده و تأثیرگذار تر بودند. نتیجه نهایی این تحول این بود که کارفرمای اقتصادی به طور فزاینده ای اهمیت پیدا کرده و مدیرانی که در روشهای نهادینه کننده پیشرفت اقتصادی موفق بوده اند. شوپتر (1) روند را به شرح زیر توصیف کرد:

از آنجا که مؤسسه اقتصادی سرمایه داری تمایل دارد با دستاوردهای خود پیشرفت را خودکار کند ، ما حاضریم خود را گسترش دهیم ، یعنی تحت فشار موفقیت آن فروپاشی کنیم. واحد صنعتی کاملاً بوروکراتیک و غول پیکر ، شرکت کوچک یا متوسط را از بین می برد و صاحبان سرانجام کارفرمای اقتصادی را برکنار می کنند و بورژوازی را رد می کنند ، که در این فرایند ، نه تنها درآمد آن ، بلکه آنچه مهمتر نیز هست ، عملکرد آن نیز هست. (ص 1)

بنابراین ، پایان سرمایه داری ، از نظر شوپتر ، از نظر مارکسیستی بسیار متفاوت است. در شوپتر ، مرگ سرمایه داری لزوماً پایان بازار یا ظهور یک جامعه خنثی را ندارد. در عوض ، این بدان معنی است که کلاس کارفرمای اقتصادی دیگر پس از از دست دادن سودمندی خود دیگر وجود نخواهد داشت و آن را به مدیران شرکت های بزرگ بوروکراتیک می دهد.

علاوه بر این ، تعریف او از سوسیالیسم با نظر مارکس یکسان نبود. شوپتر تعریف مختصر و مفیدی از جامعه سوسیالیستی ارائه داد. در تفسیر وی ، “سوسیالیسم یک الگوی نهادی است که در آن کنترل تولید و تولید خود تولید به یک دستگاه مرکزی منتقل می شود. و با این تمرکز ، “امور اقتصادی جامعه متعلق به حوزه عمومی است ، نه حوزه خصوصی“به عبارت دیگر ، تصمیمات اقتصادی توسط سازمانهای متمرکز به نمایندگی از منافع عمومی اتخاذ می شود. این نتیجه گیری شبیه به تفسیر مارکسیستی است ، اما در این جامعه ، که مدیران این کار را به جای اینکه دانش آموزان یا” مردم “خود را بسازند ، این کار را انجام می دهند. برای کار و گسترش جامعه صنعتی مدرن.

1