7 ژوئیه در خانه علوم انسانی علوم انسانی امروز سخنرانی در مورد وضعیت ما داشتم. پس از سخنرانی ، یکی از شهروندان عادی که نه سیستم ، هیچ حاکم ، متفکر ، هیچ هنرمند و چیز دیگری و فقط شهروندان عادی ندارند ، در این شرایط دشوار چه باید بکنند؟ گفتم برو به صلح او گفت که چگونه و چه معنی دارد؟ گفتم جوابم را می نویسم و آن را در کانال خود قرار می دهم.
در سخنرانی من پیشنهاد کردم که جلسات در فضاهای شهری ، کافه ها و مراکز فرهنگی و غیره برگزار شود ، با حضور در یک استاد و متخصص ، و شهروندان بیایند و جواب دهند و به او پاسخ دهند. هدف اصلی این جلسات دیدار و ملاقات با شهروندان برای دیدار با یکدیگر و احساس تنهایی نیست. در عین حال ، آنها مکالمه دارند.
پیشنهاد من مورد استقبال قرار گرفت و حتی یکی اعلام کرد که او آماده اهدا بود و از این جلسات جلوتر بود. مقامات روشنفکران نیز از این امر استقبال کردند. دبیر کمیسیون انجمن علمی وزارت علوم نیز موافقت کرد که اساتید را دعوت و هماهنگ کند.
اما جلسات صلح در فضاهای شهری کافی نیست. من پیشنهاد می کنم که شهروندان عادی ملاحظات زیر را جدی بگیرند تا خود را با مسالمت آمیز ملاقات کنند.
2) تحمل ابهام. آماده زندگی در یک وضعیت خطرناک و پرشور باشید. ظرفیت تحمل ابهام در وجود ما را توسعه دهید. مشخص نیست که آیا ایران به زودی آن را خواهد دید. جامعه ایران درگیر عدم قطعیت های خطرناک است. این را بپذیرید
2) با هم باشید. جلسات ما و دوره ای را گسترش دهید. مراقب باشید که فضای مجازی و رسانه ها را تحت الشعاع قرار ندهید. آنها ما را منزوی تر ، تنهایی و اضطراب تر می کنند. کنار هم بودن ورزش و انسان بودن است. این را به یاد داشته باشید.
1) اقدام کنید. هرکسی می تواند یک فعالیت داوطلبانه مدنی و جمعی انجام دهد. به یکی از اعضای یکی از مؤسسات مدنی داوطلبانه محیط زیست ، میراث فرهنگی ، خیریه ها ، یا گروه های مدنی فرهنگی و هنری و خواندن بروید.
2) یک رژیم رسانه ای دریافت کنید. این را در خط مقدم افکار خود قرار دهید که شما متخصص علوم سیاسی ، اجتماعی و اقتصادی نیستید. بنابراین ، درک شما از چیزها ناقص و شاید اشتباه است. و مهمتر از همه ، مواد و شبکه های اجتماعی ممکن است کاملاً نادرست یا نامناسب باشند. بنابراین افکار خود را به رسانه ها و شبکه های اجتماعی اختصاص ندهید. تا حد امکان از رسانه ها و شبکه های اجتماعی دور شوید و به جای آن دوستان و نزدیکان خود را سرگرم کنید.
1) کتاب را بخوانید. من می دانم که در شرایط فعلی و دشوار ، خواندن آسان نیست. اما یک کتاب را در کنار دست خود قرار دهید و روزانه چند روز بخوانید.
2) مراقبت کنید. از محیط اطراف و اطرافیان خود مراقبت کنید. از یکدیگر بپرسید مراقب فقرا باشید. بیشتر به سالمندان توجه کنید. بیشتر در مورد محیط زیست مراقبت کنید. سعی کنید کمتر مصرف کنید. سعی کنید مهربان تر باشید. با خودمان مهربان باشیم.
2) بیایید سکوت کنیم. بیایید برخی از تمرین ها را سکوت کنیم. ذهن شلوغ ما را مدیریت کنید و اجازه ندهید که در معرض اخبار بد و سیل اطلاعات قرار گیرد. به Khayyam نگاه کنید ، دم دم را می بینیم و خوشبختی را فراموش نمی کنیم.
2) تحمل. دوازده روز جنگ را لخت کرد و چیزهای مهمی را آشکار کرد. از جمله این که همه ما با تفکر متفاوت ، نگرش سیاسی و سبک زندگی متفاوت هستیم. اما برای ایجاد امنیت و زندگی پایدار ، باید یکدیگر را تحمل کنیم ، اختلافات خود را بشناسیم و خودمان را در نظر بگیریم. اصل اساسی زندگی جمعی و سیاسی در زندگی ما باید “میهن پرستی” باشد ، نه حزب و نه قبیله گرایی. حامیان دولت چاره ای جز تحمل سکولارها و حتی داوطلبان ندارند. سکولارها و غیر مذهبی نیز باید دولت ها را میهن خود در نظر بگیرند. میهن بودن به معنای تحمل و تحمل و شناخت دیگران با تمام تفاوت های آنها است.
1) خلاق باشید. به ظرفیت ها ، توانایی ها ، استعدادها و پتانسیل های خودمان را ببینید و ایمان داشته باشید. همیشه راهی برای غلبه بر مشکلات وجود دارد و می توان آن را ایجاد کرد. فقط برای صحبت کردن ، تعامل ، جدا شدن ، برای اعتماد به نفس بیشتر. امید در این چیزها است.
2) در هر بحث ، میهن پرستی باید خط قرمز شما باشد. هیچ تحلیلی ، اخبار یا دیدگاهی را که پایان میهن و کشتار هموطنان است ، نپذیرفتید. وطن را فریب ندهید. حتی اگر ظاهراً با داده های قانع کننده و استدلال های معقول با شما صحبت کنند. حتماً بدانید که اگر با کارشناسان و متخصصان سیاسی بحث کنند ، مغالطه و دروغ آنها فاش می شود.
این ملاحظات را می توان ادامه داد. اما این صحبت من است. امیدوارم که به زودی سایه جنگ از ایران برداشته شود و برای همیشه برداشته شود. شما همچنین سعی می کنید هر روز با صلح روبرو شوید. این می تواند گامی به سمت صلح باشد.
*منبع: کانال نویسنده
216216
منبع: www.khabaronline.ir
