خودخواهی رهبران و فروپاشی ملت ها

خودبینی، خودخواهی و شخصیت (خودپرستی) آفت بزرگی برای انسان و جامعه بشری است. منشی معیوب و روش مردود است.

تاریخ مملو از نقل از های گوناگون درباره گستاخی حاکمان و گستاخی رهبران است. کسانی که مست از نفس دویدند و انسانیت و همه فضایل را از دست دادند. در راهروی تاریخ بشنویم و بشنویم. تنهایی، منیت و بی قراری. خودخواهی بیداد می کند، حتی تا آنجا که خود را خدا می نامد و خود را ارباب می داند. بدان که «من پروردگار من هستم».

عبادت خدا و ادعای توحید اگر خودخواهی و خودخواهی باشد عاقبتی جز سرنگونی و سقوط نخواهد داشت. به نصیحت راننده حافظ، یک نکته را به شما بگویم، خودتان را ببینید که رسیده اید. خطبه قصعه (192) در نهج شریف، مرور و روانکاوی بیماری خودخواهی و تکبر است.

امام علی علیه السلام در موضع آسیب شناسی این بیماری، تحریف و انحراف ابلیس را عامل بیماری استکبار می داند که ابلیس مخلوق او را بهترین (انا خیر منه) می دانست و خود را برترین می دید.

سپس امام با استنادات و اشارات فراوان تاریخی در این خطبه به نقش خودخواهی به ویژه خودخواهی رهبران در ایجاد بحران و در نهایت فروپاشی دولت ها و ملت ها پرداختند. به تعبیر امام، فراعنه، عمالک، آکاسرا، قیاسرا خود را ارباب می خواندند و با برتری جویی دیگران را به بردگی می گرفتند. خصلت و عادتی عجیب که از گذشته تاکنون با القاب فریبنده بر بشریت سایه افکنده است.

… پس از لعنت خدا و نماز و اعمال و امثال او بر سر امتهای مستکبر پیش روی خود بنگرید و آنها و کشتی گیران جنوبشان را به همان نحو عبادت کنید و از عظمت به خدا پناه ببرید. بزرگ چنان که از تواریق الدهر می خواهی.

از تاریخ ملل قبلی درس بگیرید. کسانی که خودخواه بودند (تکبر). در وقایع و روایاتی مانند خشم و عذاب خداوند که بر آنان نازل شد و نسب آنان از بین رفت تأمل کنید. عبرت بگیرید از مرگ آنها و جایی که چهره و چهره آنها افتاد. از تکبر به خدا پناه ببر. همانطور که در مواقع سختی به او پناه می بری.