ده تفاوت سنگاپور و ایران در مسیر توسعه

سنگاپور جزیره ای کوچک در جنوب شرقی آسیا بین مالزی و اندونزی است که کمتر از نصف جزیره قشم ایران است. کشوری بدون هیچ گونه منابع طبیعی و حتی زمین کافی برای کشاورزی به یکی از معجزات اقتصادی آسیا تبدیل شده است. صادرات سنگاپور در حال حاضر بیش از پنج برابر ایران است، سالانه پذیرای 20 میلیون گردشگر است و یکی از پنج کشور کم فساد در جهان است. مردم این کشور نخست وزیر سابق لی کوان یو را معمار توسعه سنگاپور می دانند. اما تفاوت ایران و سنگاپور از نظر توسعه چیست؟

* دولت توسعه ای: در حالی که سنگاپور تنها در نیم قرن در سایه یک دولت توسعه‌گرا به پیشرفت‌های بزرگی دست یافت، ایران با انکار توسعه، حکومت ایدئولوژیک و توهم مدیریت جهان، این کشور را به عقب رانده است.

* حاکمیت قانون: سنگاپور قانون را سنگ بنای ساختن جامعه مدرن خود قرار داد و از برابری همگان در برابر آن دفاع کرد، در حالی که در ایران قانون بیشتر به عنوان ابزاری برای محدود کردن جامعه توسط دولت جلوه گر شده است.

* جهانی شدن اقتصاد: در حالی که سنگاپور از استراتژی توسعه صادرات خود دفاع کرده و اقتصاد خود را گام به گام جهانی کرده است، ایران همچنان با پایبندی به ایده خودکفایی و استراتژی جایگزینی واردات، اقتصاد خود را منزوی می کند.

* انضباط اجتماعی: سنگاپور در نیم قرن اخیر توانسته با جلب اعتماد مردم، نوعی انضباط اجتماعی را در راستای توسعه کشوری قانونمند، منظم و توسعه گرا به اجرا بگذارد، در حالی که هرج و مرج حاکمیت در ایران و افزایش شکاف بین ملت و دولت نتیجه متفاوتی برای ما به همراه داشته است.
* مزیت جغرافیایی: در حالی که سنگاپور بدون مزیت جدی و صرفاً به دلیل قرار گرفتن در مسیر کشتیرانی جهانی توانسته به توسعه پایدار دست یابد، ایران هرگز نتوانسته است از موقعیت ممتاز ژئوپلیتیکی خود برای عبور کریدورهای ترانزیتی منطقه از ایران استفاده کند.

* آموزش کارآمد: سنگاپور با سرمایه گذاری هنگفت در آموزش عمومی، برقراری عدالت آموزشی و برقراری ارتباط نزدیک بین آموزش و بازار، توانسته است به پیشرفت های بزرگی دست یابد، در حالی که آموزش در ایران هنوز ایدئولوژیک است، توانایی افزایش مهارت ها را ندارد و از جهانی فاصله دارد. تحولات

* روابط سازنده با جهان: در حالی که سنگاپور با پذیرش نظم جهانی از طریق ارتباط مناسب با همه کشورها سعی در پذیرش توسعه اقتصادی دارد، ایران با نفی نظم جهانی و به عنوان کشوری استثنایی و غیرقابل پیش بینی سعی در ایجاد روابط پرتنش با جهان داشته است.

* شایستگی: سنگاپور بدون تاکید بر تربیت نیروی انسانی متخصص و ایجاد نظام شایسته گزینی نمی توانست جایگاهی در اقتصاد جهانی داشته باشد، اما ایران با سلاخی شایسته سالاری در پای اطاعت و خودسری، خود را از بوروکراسی کارآمد محروم کرده است.

* عمل گرایی: در حالی که سنگاپور به بیانیه تاریخی دنگ شیائوپینگ برای تحقق یک دولت توانمند عمل کرده است. گربه سیاه باشد یا سفید فرقی نمی کند، گربه باید موش را بگیرد، ایران هنوز از نظر ایدئولوژیک از برقراری روابط مناسب با غرب پرهیز می کند.

* خصوصی سازی: سنگاپور در یک فرآیند تدریجی و شفاف سعی در تقویت و حمایت از بخش خصوصی داشته است در حالی که داستان غم انگیز خصوصی سازی در ایران منجر به ورود سازمان های شبه نظامی به اقتصاد و خصوصی سازی آن شده است.

216216