دو روایت خواندنی از روزهای حضور آیت الله جوادی آملی در تهران

نقل از کردن پایگاه اندیشه و فرهنگ مبلغان، آیت الله عبدالله جوادی آملی فیلسوف، فقیه، مفسر قرآن، مدرس حوزه علمیه قم و از مراجع تقلید شیعه است. آنها خاطرات خوبی از حضور در تهران دارند.

همشهری نوشت: ایشان در بخشی از خاطرات خود به نماز جماعت که مایه خیر و برکت بود اشاره می کنند: «یکی از برکات و توفیق تحصیل در تهران، حضور در نماز جماعت مرحوم آیت الله العظمی آقا سید احمد خوانساری بود. رضی الله عنه که ظهر در مسجد سید عزیزالله به امامت ایشان برگزار شد این نیز یک بود اشتیاق الهی که به صورت جرقه ای در دل ما پیدا شد، زیرا اگرچه نماز جماعت در خود مدرسه مراوی برگزار می شد و در مساجد مجاور نماز جماعت برپا می شد، اما به دلیل شوق به نماز او پیاده روی می کردیم. فاصله زیاد از مدرسه مراوی تا مسجد حاج سید عزیزالله و به دلیل توفیق حضور در نماز جماعت از مرحوم آیت الله بهره مند شدیم سیداحمد خوانساری که از نظر علمی و عملی مردی وارسته و با اخلاق و امین بود و معلوم بود که نماز جماعت او برای ما خیر است. و مایه خیر و برکت است، چرا که حضور طلاب و دیگران در نماز جماعت بسیار مؤثر است و در رشد آنان نقش تعیین کننده ای دارد. در برخی سال‌ها که در ماه مبارک رمضان تبلیغ نمی‌کردیم، در تهران، علاوه بر شرکت مستمر در نماز جماعت مرحوم آقای خوانساری، در درس اعیاد مرحوم آقای شیرانی نیز شرکت می‌کردیم».

مبارزه با بهائیت

وی در ادامه به بیان خاطرات خود در مسجد امام (ره) می گوید: بعد از نماز جماعت آقای خوانساری به سخنرانی مرحوم حجت الاسلام والمسلمین فلسفی واعظ شیخ محمد تقی در مسجد می رفتیم. امام زمان (شاه سابق) از بیانات شیرین و پرمحتوای ایشان به ویژه در آن زمان بهره بردند دین استعمار بهائیت در جریان بود و ایشان در افشای این جریان و طرح و رد شبهات واهی آنها بسیار خوب عمل می کرد و البته مرحوم آقای فلسفی نقش مهمی در مبارزات ضد بهائیت داشته است. به دلیل اهمیت کار وی و حساسیت دولت طاغوت نسبت به بهائیت، باید مورد حمایت و حمایت برخی از مردم مؤمنی قرار می گرفت که از نزدیک با او همکاری می کردند. همچنین مرحوم آیت الله العظمی بروجردی رضی الله عنه نامه ای در حمایت از آقای فلسفی نوشتند و ایشان نیز نامه آقای بروجردی را بر منبر خواند. در همین زمان مرکز فعالیت های سیاسی-مذهبی بهائیان که «حدیره القدس» نامیده می شد از دست آنان برداشته و ویران شد; اما این امر به دلیل حمایت دستگاه ها و درباریان رژیم که بسیاری از آنها یا رسماً بهائی بودند و یا مأموریت دفاع و تقویت این فرقه گمراه از نظر سیاسی از جانب غرب و استعمار را بر عهده داشتند، انجام نشد. کشورها گرچه جنبش ضد بهائی به شکل جدی دوام نیاورد و به دلیل اخلال در نظام طاغوت و حمایت های خارجی از آن، مرکز فعالیت های فرهنگی و سیاسی بهائیان (حدیره قدس سره) از بین نرفت. ، اما تا حدودی این مبارزات فرهنگی مثمر ثمر بود و سخنان و شبهات بهائیان مورد نقد و رد قرار گرفت. و مرحوم آقای فلسفی رضوان الله در آن حرکت بسیار موفق و مؤثر بود.