سکوت علما در برابر فقر و ظلم

نقل از کردن پایگاه اندیشه و فرهنگ مبلغان علامه محمدرضا حکیمی درباره رابطه علمای جامعه با سیاستمداران و سیاستگذاران چنین نوشته است:

یکی از موضوعاتی که علامه حکیمی در عرصه اجتماعی مهم می دانست و بر آن تأکید فراوان می کرد، ارتباط علمای جامعه با سیاستمداران و سیاست گذاران بود. یعنی به تعبیر خود علما را نخبگان جامعه می دانستند که مسئول اصلاح جامعه و نظارت بر اعمال حاکمان هستند.

این تعبیر را در خطبه امام حسین (علیه السلام) داریم که یک سال قبل از عاشورا خوانده شده است. امام در آنجا خطاب به علما و نخبگان جامعه می فرماید که شما به وظایف خود عمل نمی کنید و این بحث شما و دعوای شما با حاکمان و سیاستمداران باعث شده است که جامعه به این وضعیت برسد و فقرا و محرومان تحت فشار زیادی باشند. فشار و ظلم و فضای اجتماعی و این قدرت سیاسی بی نظیر یزیدیان است که علنا ​​بر خلاف سنت و سیره پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله سیاست کنند.

آقای حکیمی این فریضه را بر علما واجب دانسته است، بنا به فرموده امیرالمومنین خداوند در این باره با علما توافق کرده است. حضرت می فرماید: «اگر خداوند از علما عهد گرفته بود که به پرخوری ظالم و گرسنگی مظلوم راضی نباشد، اگر نگیرند، می روم. تنها خلافت است، یعنی اگر علما در جایی فقر می بینند، نباید ساکت بمانند، زیرا فقر یعنی ظلم وجود دارد ظلم و ستم در جامعه به همان میزان ظلم و ستم در جامعه است.

یکی از بزرگ ترین وظایف علما را امر حاکمان می دانستند و بزرگ ترین مصداق امر حاکم را امر به عدالت می دانستند که در قرآن هم داریم: «لیقوم الناس در نسبت”. بزرگترین هدف جامعه پذیری عادلانه و عادلانه کردن جامعه است و نظارت بر این سیاست ها بر عهده علما است.

علما نباید در برابر انحرافات و مفاسد سکوت کنند زیرا سکوت علما و نخبگان مردم را قربانی می کند. وقتی در برابر ظلم حاکمان و رویه های ظالمانه و ناعادلانه سکوت می کنند، در واقع حیثیت دین خدا را از بین مردم سلب می کنند و باعث تشدید ظلم به مردم و گسترش ظالمان در جامعه می شوند.

علامه حکیمی در الحیات، فصل های متعددی را به بحث وظایف علمای خوب و ویژگی های علمای بد اختصاص داده و آن را بسط و تعریف کرده است. تعبیری که به کار می برند این است که «جهان در عینیت جامعه» چگونه باید باشد.