شخصیت های مذهبی تأثیرگذار محله سنگلج تهران

نقل از کردن پایگاه اندیشه و فرهنگ مبلغان،علما و علمای نامی حوزه‌ها و مدارس علمیه محله سنگلج را زینت بخشیدند که از آن جمله می‌توان به شیخ هادی نجم آبادی، سید محمد طباطبایی سنگلجی، فرزندش سید ابوالقاسم طباطبایی و ناظم‌الاسلام کرمانی اشاره کرد.

همچنین برخی از این علما بر اساس منابع تاریخی مانند تهران قدیم نوشته نصرالله حدادی و علمای دارالخلافه بهزاد یعقوبی در شکل گیری انقلاب مشروطه نقش بسزایی داشتند.

شیخ هادی نجم آبادی: شیخ هادی نجم آبادی که از روحانیون تأثیرگذار دوره ناصری و مظفری بود، در کنار شاگردانش نقش مهمی در انقلاب مشروطه داشت. پس از ترور ناصرالدین شاه توسط میرزا رضا کرمانی، شیخ هادی تنها کسی بود که آخرین آداب را برای میرزا رضا به جا آورد. میرزا محمد خان قزوینی در حواشی کتاب انقلاب ایران درباره او نوشته است: «او مطلقاً فسادناپذیر بود و دیناری از احدی نمی پذیرفت».

شیخ محمد صادق تهرانی: شیخ محمدصادق تهرانی فقیه برجسته و برادرش ملا محمد تهرانی از اساتید مدرسه معیرالممالک بودند و شاگردان زیادی از اساتید خود استفاده می کردند.

شیخ مهدی عبدالربابادی: شیخ مهدی عبدالربابادی معروف به شمس العلماء از نویسندگان کتاب علمای ناصری در مدرسه معیرالممالک تحصیل کرد و بعدها در آنجا به تدریس پرداخت.

سید محمد طباطبایی سنگلجی: سید محمد طباطبایی سنگلجی از اساتید مدرسه حاج رجبعلی و میرزا عیسی وزیر بود. او یکی از رهبران اصلی مشروطه تهران بود.

ناظم‌الاسلام کرمانی: ناظم الاسلام کرمانی در مدرسه حاج رجبعلی، میرزا عیسی وزیر و رضا قلی تدریس می کرد. او نویسنده کتاب «تاریخ بیداری ایران» بود که در آن به وقایع تاریخ مشروطه پرداخته است.

غلامحسین بروجردی: غلامحسین بروجردی در بروجرد به دنیا آمد و در آنجا تحصیل کرد. سپس عازم قم شد و از آنجا به تهران آمد و در مدرسه میرزا عیسی وزیر (شیخ هادی) ساکن شد. از مدرسه دارس العلمان استفاده کرد و در آنجا به تدریس پرداخت. از شاگردان وی می توان به علی اکبر دهخدا اشاره کرد.

سید ابوالقاسم طباطبایی: سید ابوالقاسم فرزند سید محمد طباطبایی بود که در کنار پدرش در مدرسه میرزاقلی به تدریس پرداخت.

در کتاب علمای دارالخلافه نام دو تن از روحانیون که در مدارس سنگلج تدریس می کردند آمده است. زلال از معلمان مدرسه میرزا قلی بود که قبر او نیز در یکی از حجره های این مدرسه است. شیخ مرتضی از اساتید مدرسه رضا قلی بود. در دهه 40 هجری قمری به تدریس فقه و اصول پرداخت و در احیای مکتب بسیار کوشید، اما موفق نشد.