قرآن از استخوان های مردانی که توسط مرکز پزشکی دانشگاه کلمبیا کشف شده است نام می برد

نقل از کردن پایگاه اندیشه و فرهنگ مبلغانیافته های اخیر دانشمندان آناتومی (علم استخوان)، هماتولوژی (علوم خون) و فیزیولوژی نشان می دهد که استخوان ها با باروری مردان مرتبط هستند. این موضوع اخیراً کشف شده است، اما قرآن آن را 1400 سال پیش نازل کرده است.

خداوند در سوره طارق به برخی از خصوصیات فیزیولوژی و ظاهر انسان اشاره می کند:

«خلق از آب آب ژرف * از میان صلیب و وحشت بیرون می آید»; [انسان] از آب جهنده آفریده شده است; آب از پشت و سینه خارج می شود.

به نقل از Wiki Shia، محققان مرکز پزشکی دانشگاه کلمبیا کشف کرده اند که اسکلت به عنوان یک تنظیم کننده باروری در موش های نر از طریق هورمون آزاد شده از استخوان به نام استئوکلسین عمل می کند.

اسکلت باروری مردان را تنظیم می کند، اما بر باروری زنان تأثیر نمی گذارد
جالب توجه است، اگرچه یافته‌های جدید از مشاهدات مربوط به استروژن و توده استخوانی ناشی می‌شود، اما محققان نتوانستند شواهدی مبنی بر تأثیر این اسکلت بر تولید مثل زنان پیدا کنند.

استروژن یکی از قوی ترین هورمون های کنترل کننده استخوان است. هنگامی که تخمدان ها پس از یائسگی تولید استروژن را متوقف می کنند، توده استخوانی به سرعت کاهش می یابد و می تواند منجر به پوکی استخوان شود. هورمون‌های جنسی، یعنی استروژن در زنان و تستوسترون در مردان، بر رشد اسکلتی تأثیر می‌گذارند، اما تاکنون مطالعات بر روی تعامل بین استخوان و دستگاه تناسلی تنها بر نحوه تأثیر هورمون‌های جنسی بر اسکلت متمرکز بوده است.

تنظیم باروری مردان توسط هورمون استئوکلسین مشتق از استخوان
به طور سنتی، استخوان به عنوان یک بافت نسبتاً پایدار با عملکردهای مکانیکی و ساختاری در نظر گرفته شده است. با این حال، در دهه گذشته، این دیدگاه کلاسیک از استخوان به یک تصویر پیچیده تر تبدیل شده است. اکنون واضح است که اسکلت نه تنها یک گیرنده برای ورودی هورمونی است، بلکه خود یک اندام غدد درون ریز است.

اسکلت هموستاز گلوکز و عملکردهای تولید مثلی مردان را از طریق ترشح مولکولی به نام استئوکلسین که از استئوبلاست ها مشتق می شود، تنظیم می کند. هنگامی که استئوکلسین تحت کربوکسیلاسیون قرار می گیرد، به گیرنده جفت شده با پروتئین G، GPRC6A متصل می شود و بر روی سلول های بتای پانکراس برای افزایش ترشح انسولین، روی ماهیچه ها و بافت چربی سفید برای تقویت هموستاز گلوکز و روی سلول های لیدیگ بیضه برای تقویت بیوسنتز تستوسترون عمل می کند. .

اخیراً نشان داده شده است که استئوکلسین با ترویج بیوسنتز تستوسترون از طریق محور پانکراس-استخوان-بیضه که به طور مستقل و موازی با محور هیپوتالاموس-هیپوفیز-بیضه عمل می کند، عملکردهای تولید مثلی مردان را تنظیم می کند. در نهایت، در تلاش برای گسترش اهمیت بیولوژیکی استئوکلسین از موش به انسان، نشان داده شده است که GPRC6A یک منبع جدید احتمالی برای حساسیت به نارسایی اولیه بیضه در انسان است. در مجموع، این نتایج نور جدیدی را بر اهمیت نقش غدد درون ریز اسکلت می اندازد و همچنین اعتباری به جستجو برای عملکردهای غدد درون ریز اضافی این اندام می دهد.