قرار است چقدر بدتر شود؟ / آیا این مقاله می تواند برای ایرانیان مفید باشد؟/ امید وقتی ظاهراً چیزی برای امید وجود ندارد

گروه فکری: این مقاله ممکن است برای ایرانیان ناامیدی که آینده را تاریک می دانند مفید باشد. این مقاله نشان می دهد که مکانیسم های امید در بحران -جوامع ، از جمله ایالات متحده ، چیست. در این مقاله به بررسی اضطراب و پر از اضطراب جامعه آمریکا پس از انتخابات ریاست جمهوری و پیروزی ترامپ می پردازیم و به دنبال یافتن درهای امید در میان ناامیدی است. در طول وحشت ، مردم یا خوش بین هستند یا بدبین هستند. مقاله فلسفی نیو کر می گوید که جو جامعه آمریکا در ترس از آینده و قطبش نقش دارد. علائم این ترس در تابلوهای تبلیغاتی و فضای مجازی مشهود است. سپس نویسنده در مورد خوش بینی و بدبینی بحث می کند ، و به جای هر یک از این دو امید و ابعاد مختلف آن را توصیف می کند. نویسنده در ادامه بین امید و خوش بینی تفاوت قائل می شود و ابعاد امید ، به ویژه امید امیدوار را توضیح می دهد و بر این تأکید می کند امید به معنای اعتقاد به ظرفیت های پنهان انسان و امکان تغییر در آینده استبشر در این مقاله به دنبال ایجاد حس امید در مخاطب است و به او یادآوری می کند که حتی در ناامیدی ، امکان تغییر و پیشرفت نیز وجود دارد. امید نیرویی است که می تواند ما را به آینده ای بهتر سوق دهد. این جوشوا راتمن ، دبیر بخش فکر است نیویورکر نوشته شده و در تاریخ 7 نوامبر با عنوان “آیا شما امید دارید” در وب سایت نیویورکر و در تاریخ 2 ژانویه ، “اوضاع چقدر بدتر است؟” و با ترجمه محمد ابراهیم باسیت در وب سایت علوم انسانی منتشر شده سوال اصلی مقاله: چگونه می توانیم در دنیایی امیدوار باشیم که آینده یا تاریک تر از تحمل ما باشد یا بیش از حد و بیش از حد و خارج از دسترس باشد؟ ” در این مقاله آمده است:

****

جوشوا راتمن ، نیویورکر – زندگی در آمریکا بسیار مضطرب است. کجا می رویم؟ قرار است چقدر بدتر شود؟ ما اصلاً کی هستیم؟ آنچه واقعاً ترسناک است این است که همه می ترسند. حتی کسانی که اخیراً نامزد را به دست آورده اند ، از مهاجران ، آینده و حتی بقیه ما می ترسند. در آنچه که من قبل از انتخابات نوشتم ، نقاشی را در حیاط یکی از خانه های محله ما توصیف کردم که وی نوشت: “دموکرات ها کمونیست و تروریست هستند. آیا شما دموکرات هستید؟” انتخابات به پایان رسیده است ، اما این هیئت هنوز هم وجود دارد. نقاشی دیگری که در نزدیکی خانه ما وجود دارد ، هنوز هم بسیار پررنگ است و عکسی از ترامپ را در اختیار دارد که یک اسلحه AR 2 را در دست دارد. این نقاشی ها ، که در خیابان های حومه ها سایه می زنند ، شهرهای کوچک و ثروتمند نشان می دهند که چقدر ترس به کشور گسترش یافته است. مردم یا از نظر وحشت خوش بین هستند یا بدبین هستند. مشتری آرامش دارد. اگر بدبین باشید ، هیچ چیز در آینده شما را غافلگیر نخواهد کرد ، زیرا می دانید که اوضاع بدتر می شود. اما مشکل بدبینی این است که محدود کننده است. فقیر باعث می شود شما نتوانید آینده را تصور کنید یا واقعاً باور کنید.

افراد خوش بینانه گاهی اوقات می توانند آینده بهتری را تصور کنند. الکس تاباروک یک اقتصاددان است و در یک پست اخیر در وب سایت خود ، “بهترین ممکن در ریاست جمهوری ترامپ” را توصیف می کند (به عنوان مثال ، ترامپ به عنوان یک توسعه دهنده ، می تواند عرضه مسکن را افزایش دهد. سالها بررسی.

به معنای اعتقاد به یک دیدگاه خوش بینانه از سیاست آمریکا چیست؟ اساس این خوش بینی چیست؟ همه ما می توانیم نکات روشنی را ببینیم ، اما در نظر می گیریم که تصویر کلی تاریک است. حزب جمهوری خواه به آشفتگی خود افتخار می کند و دموکرات ها اساساً ناکارآمد هستند. دیوان عالی کشور بدنام و فاسد است ، بعید است که اصلاحات اساسی در راه باشد و ترامپ ممکن است چندین قاضی قدیمی را برکنار کند. هیچ کس به رسانه ها اعتماد ندارد و ما به زودی در قلمرو “واقعیت های جایگزین” غرق خواهیم شد. شورشیان 6 ژانویه ، که یکی از آنها در نزدیکی خانه من در لانگ آیلند زندگی می کرد ، احتمالاً مورد عفو قرار می گیرند و به یک میهن پرست تبدیل می شوند که فرزندان ما آن را ستایش می کنند. پیشرفت های سریع فناوری بدترین روندهای سیاسی را تسریع می کند و کل سیاره به سرعت به یک وضعیت بحرانی منتقل می شود که همه انسانها را تهدید می کند.

من مطمئن هستم که شما نیز چیزهایی برای اضافه کردن دارید. روزهایی که خوب هستم می تواند کمی خوش بین باشد. روزهایی که من بد هستم. احساس می کنم یک چیز غم انگیز وجود دارد و نمی توانم آن را کنار بگذارم. من تمام راه های غلبه بر زندگی بر سیاست را می دانم ، اما تمام راه هایی که در آینده آینده سیاسی خود می بینیم ، یا فراتر از تحمل ما ، تاریک است یا فراتر از آن است.

فیلسوف به نام بیونگ-چول هان در کتاب جدید و جدید خود ، روه امید 1. بین امید و خوش بینی تمایز قائل است. هان تأکید می کند “تفکر امیدوار با تفکر خوش بینانه متفاوت است”. خوش بینی “نه دریغ نمی کند و نه ناامید می شود. ذات آن مثبت است.” فرد خوش بینانه در اطراف خود چند نشانه نجات یا پیشرفت را می بیند ، و سپس نتیجه می گیرد “اوضاع به پایان می رسد”. اما امید خالص عجیب تر و شدیدتر است. هان می گوید امید خالص “در مواجهه با جنبه منفی ناامیدی مطلق” و گاهی اوقات “در مورد موضوعاتی که هیچ کاری برای آنها انجام نمی شود”.بشر تضاد این است که امید هنگامی ظاهر می شود که به نظر نمی رسد هیچ چیزی که می توان امیدوار بود وجود داشته باشد. در بیابان ، “امید جوانه”.

هان در کره جنوبی متولد شده و در آلمان زندگی می کند. انتقادات وی به دلیل داشتن یک زندگی مصرف کننده آنلاین شناخته شده است و دیدگاه خود را در کتاب جامعه فرسوده 2 به ارمغان آورده است. او می گوید ما عادت نداریم به امید. ما اغلب به امید تکیه نمی کنیم ، زیرا ما اغلب ناامید می شویم و به دلیل اینکه در چرخ مصرف هستیم. “مصرف کنندگان هیچ امیدی ندارند. آنها فقط یک میل و نیاز دارند.” ما برای کریسمس یا خانه های بزرگتر یا لپ تاپ های جدیدتر یا خارج از خانه هدایای خوبی می خواهیم. “ما دائما چیزهای جدید می خواهیم و این خواسته ها را برآورده می کنیم”بشر اما وقتی امیدواریم ، امید ما این نیست که به چیزهای ساده یا ملموس یا حتی قابل پیش بینی برسیم. هان می گوید ، برای خوش بینانه ، “جوهر زمان به پایان می رسد … هیچ اتفاقی نمی افتد. هیچ چیز آنها را غافلگیر نمی کند.” وقتی می خواهیم تعجب کنیم ، به امید نگاه می کنیم. وقتی دلیلی برای خوش بینی وجود ندارد ، امیدواریم که چیز جدیدی به وجود بیاید ، نیرویی که هرگز وجود نداشته است و می تواند جهان را به روشی بهتر سوق دهد.

هان به نقل از واتسلاو هاوال ، یک قهرمان و رهبر سیاسی که به دلیل اعتقادات دموکراتیک زندانی شد ، اما بعداً رئیس جمهور چکسلواکی و بعداً رئیس جمهور جمهوری. هاول می گوید “امید پیش بینی نیست. امید لزوماً مبتنی بر مشاهده جهان و تخمین اوضاع نیست” بلکه “جهت گیری روح” است که “دنیای باتجربه را تقویت می کند و آن را فراتر از افق های خود قرار می دهد.” حس از راه دوربا یعنی آگاهی از عدم وجود محققانی که به نوعی به آنها نزدیک می شویدبشر هاول خاطرنشان می کند که زندان واقعاً مکانی “ناامیدکننده” است و در مکانهای ناامیدکننده از امید بیشتر ، ناشناخته و شاید متعالی ، امید بیشتری دارد. وقتی از حرکت و حرکت خودداری می کنید ، امیدوار هستید که چیزی در حرکت و حرکت وجود داشته باشد. هان یکی از Franz Kafka را نقل می کند. کافکا می گوید فرض کنید شما در یک روستای دور افتاده در یک امپراتوری زندگی می کنید. امپراتور خدای الهی که هرگز در زمینه مرگ او ندیده اید به یک دلیل ناشناخته در گوش او در گوشش ، یک پیام ویژه و پنهانی به شما می گوید و از او می خواهد که پیام را تحویل دهد. اوج با بدن قوی راه خود را از جامعه ای که امپراتور را به دست گرفته و به سمت شما می رود باز می شود. اما با گذشت از جماعت ، پس از شلوغی “دادگاه” ، پس از بخش های مختلف “کاخ در فضای باز” ، پس از خیابان های گل آلود پایتخت و بعد از آن ، باید از بین افرادی که در پله های کاخ جمع می شوند ، عبور کند. کشور به کل کشور به کل کشور. به شما بروید به طور خلاصه ، این پیام هرگز به شما نخواهد رسید. کافکا در نتیجه می گوید: “شما در غروب آفتاب در پشت پنجره می نشینید و این رویای خود را می سازید.”

چنین امید منفعل یا بوهمی کمی ضرر به نظر می رسد. اما هان می گوید این درست نیست. او می گوید ما باید بین امید ضعیف ، منفعل و امید قوی و فعال تفاوت قائل شویم. امید قوی چیزی شبیه به شکار است. شخصی که امیدوار است “به جلو خم شود و با دقت گوش کند” و سعی می کند ببیند چه اتفاقی در جهان می افتد. او می خواهد بوی آنچه اتفاق می افتد را بو کند. این نوع امید ریشه در اشتیاق و انگیزه دارد و “این نیروهایی را هدایت می کند که باعث می شود مردم عمل کنند.” اگر در بیابان گم شوید و نمی دانید کدام طرف را می روید ، امیدوارم مراقبت شما را واضح تر کند و باعث شود تا از تپه بعدی صعود کنید. و هان می گوید ، “ما موضوع امید هستیم”بشر ما چیزهایی را برای خودمان می خواهیم ، اما به آینده مشترک امیدواریم. پیام امپراتور هر چه باشد ، شماره بلیط بلیط برنده نیست ، بلکه یک چیز عمیق تر است که نشان می دهد ما هستیم و چه کاری باید انجام دهیم. و در واقع همه ما آرزو داریم چنین پیامی را دریافت کنیم. هان به عنوان یک فیلسوف گرایش معنوی دارد. به نظر می رسد که او موافق است که امید ذاتاً متعالی است ، یعنی از جانب خدا. اما معرفی اصلی آن مذهبی نیست ، بلکه صرفاً می گوید که جهان دارای ذخایر ناگفته است و آنچه در مقابل ما می بینیم همه چیز نیست.

هاول می گوید امید به ما کمک می کند تا این موضوع را درک کنیم و “قدرت زندگی و آزمایش مداوم چیزهای جدید را به ما بدهید ، حتی در شرایط ناامید کننده مانند وضعیت فعلی ما در این کشور.” وقتی هان می گوید ، “ما موضوع امید هستیم” تا حدی است که آنچه امیدواریم اغلب راهی بهتر برای زندگی با خانواده ، همسایگان و هموطنان ما باشد. اما این بدان معنی است که افراد دیگر نیز می توانند امیدوار باشند ، زیرا ممکن است راهی برای دستیابی به زندگی که ما نمی دانیم بدانند. امید به معنای افراد دیگر است. پذیرش این ایده دشوار نیست ، به خصوص اگر افراد دیگری را کاملاً “غیر” ببینیم و آنها را کاملاً “غیر” می بینند. با این حال ، 5 میلیون رای دهنده رسمی در ایالات متحده وجود دارد و قانون نمی گوید که آنها فردا همانطور که امروز فکر می کنند فکر خواهند کرد. همین مسئله در مورد سیاستمداران نیز صادق است. داشتن یک سیاست امید صرفاً به معنای میزبانی این سیاست نیست. امید حس حس نیست ، بلکه جستجوی واقعی چیزهای جدید است ، از شک و تردید به چیزهای قدیمی نپردازیم. این هم احساسی است و هم حتی معنوی. خوش بینی ها و بدبین ها نسبت به آینده اطمینان بیشتری دارند. اما هان می گوید وقتی امیدواریم ، شرایطی را ایجاد می کنیم که نمی توانیم توجیه کنیم و “از آینده طلبکار می شویم”. آیا آینده بدهی ما را برمی گرداند یا ما را نابود می کند؟

فقط یک راه برای دانستن جواب وجود دارد. فرهنگ سیاسی ما می گوید ما می توانیم همه مخالفان را وحشت کنند – یا آنها را به رأی خود کاهش دهند – اما تجربه مردم عادی نشان می دهد که بیشتر مردم پیچیده هستند و سعی در کنار آمدن با اوضاع دارند. اولویت ما چیست؟ سیاست یا واقعیتی دو مردم یا واقعیتی که می دانیم؟ امید به معنای انکار تلخ چیزها نیست. امید ما را از اخبار باز نمی گرداند یا علائم موجود در خیابان را نادیده نمی گیرد یا نقشه های مخوف کسانی را که به خوبی به قدرت می آیند ، می سازند. اما امید ذخایر پنهان را انکار نمی کند. هان می گوید “فرد ناامید فراتر از همه امکانات انتظار وقایع غیرقابل پیش بینی را دارد” یعنی اگر امیدی ندارید – زیرا نمی توانید تصور کنید که این وضعیت هرج و مرج چگونه به پایان می رسد – تا حدی زندگی همیشه به معنای دیدن بخشی از تصویر کلی است. پیش نیاز برای یافتن امید این است که شما امیدی ندارید.

پانوت

1- روح امید
2-جامعه فرسودگی

*جوشوا راتمن ، دبیر بخش نیویورکر