بین کوچه ها و باغ های قدیمی پونک، مسجد کوچکی وجود دارد که از 300 سال پیش پابرجاست. مسجدی که با ورود به کوچه پونه یکم شرقی با معماری متفاوتش جلب توجه می کند. از نمای خشت و ناهموار آن گرفته تا پشت بام و عربان آن که بر آن نوشته شده «مسجد حضرت رقیه (س)». ورود مردان به این مسجد محلی ممنوع است و در بیشتر ساعات این مسجد مملو از زنانی است که همدیگر را می شناسند و اصالتاً پونکی هستند.
مسجدی 300 ساله
نقل از کردن پایگاه اندیشه و فرهنگ مبلغانمسجد حضرت رقیه (س) اولین و قدیمی ترین مسجد روستای پونک است که بیش از 300 سال قدمت دارد. روستای پونک در گذشته به دو قسمت پایین محله و محله بالا تقسیم می شد و به محله گل پونه ها معروف بود. از طرفی به دلیل بارش برف و بارندگی های طولانی در هر مکان مسجدی برای دسترسی آسان مردم بنا کردند. ابتدا مسجد حضرت رقیه (س) در محله پایین (کوچه پونه اول) و سالها بعد مسجد حضرت ابوالفضل (علیه السلام) در محله بالا (کوچه پونه هفتم) ساخته شد. ساکنین خانم رضایی، بانوی 64 ساله که از خادمان مسجد حضرت رقیه (س) است، می گوید: در آن زمان بیشتر مراسم خود را در مساجد برگزار می کردند، مسجد حضرت ابوالفضل (ع) از مسجد حضرت رقیه (س) بزرگتر، فعالتر و محبوبتر بود در این چند سال هیچکس به این مسجد کوچک نیامد و نیمه تعطیل بود تا اینکه عزت پونکی، یکی از زنان تأثیرگذار پونک. از بقیه زنان خواست که در این مسجد نماز بخوانند و چراغ آن را روشن نگه دارند.»
مسجدی که نمی شد قفلش کرد
بعدها فاطمه کبیر دختر عزت پونکی مسجد حضرت رقیه (س) را احیا می کند. وی می گوید: مسجد حضرت رقیه (س) حجره کوچکی بود که در آن نماز جماعت برگزار نمی شد، هفته ای یک بار شخصی به نام آقای «الهی» از کن می آمد و فقط در مسجد ابوالفضل نماز می خواند، مادرم. از پدرش شنیده بود که اینجا خانه خداست، در ماه محرم و صفر به مسجد حضرت ابوالفضل (علیه السلام) و در ماه دیگر به مسجد حضرت ابوالفضل(ع) رفت. حضرت رقیه (س) در خانه آش و حلوا درست می کرد، با اینکه سواد نداشت، بعداً در آنجا قرآن می خواند به پیشنهاد مردم و ایشان که 15 سال پیش از دنیا رفتند، نام مسجدی را که به مسجد محله پایین شهرت داشت، به نام حضرت رقیه (س) گذاشتند.
فاطمه کبیره ادامه می دهد: در گذشته فقط همسایه ها از این مسجد استفاده می کردند، در مسجد را می بستند اما قفل نمی کردند، چون در مسجد جز چند مهر، یک چراغ کوچک قدیمی و یک حصیر چیزی نبود. مهدی نیز نامی بود که خانه اش پشت گاوخانه و نزدیک مسجد بود و از خانه اش اذان این مسجد را می گفت.
مرمت توسط خانم محله
این روزها قطر دیوار بیرونی مسجد حضرت رقیه (س) حدود یک متر است. داخل آن یک اتاق 20 متری، حمام، آب انبار و حیاط با چند درخت است که همسایه ها وقف کرده اند. در واقع اهالی بخشی یا تمام اموال خود را برای بزرگ‌کردن مساحت دو مسجد اهدا کرده‌اند. مسجد حضرت رقیه (س) در طول عمر خود چندین بار مرمت شده است، اما مهم ترین تغییرات بعد از انقلاب با کمک اهالی منطقه صورت گرفت. خانم کبیر می گوید: سقف مسجد هنوز تیر چوبی است و با هاری می بندند و روی آن را گچ می زنند، در واقع مسجد استحکام یافته و مرمت شده است، فقط نمای بیرونی مسجد قدمت آن را نشان می دهد. در غیر این صورت فضای داخلی بسیار تغییر کرده است.”
خانم پونکی یکی از نمازگزاران مسجد می گوید: «سنه خانم که اولین کلیددار و همسایه مسجد است، مسجد را با پنجره های دوجداره، کف سرامیک، نقاشی دیواری و… بازسازی کرده است. البته از کلید اصلی مسجد چند کلید درست کرد و به زنان فعال مسجد داد تا در غیاب او یکی از آنها در مسجد را باز کند تا زنان از آن استفاده کنند.
همه مسئول هستند
در مسجد حضرت رقیه هر خانمی مسئولیتی دارد از نظافت آشپزخانه گرفته تا جاروکردن حیاط و چای دادن و… پونکی درباره کارهای انجام شده در مسجد حضرت رقیه می گوید: اینجا همه مسئولیت دارند و حتی با فراگیر شدن کرونا، نگذاشتیم چراغ خاموش شود.”
منبع: www.khabaronline.ir
