منظور از سبحان الله و ریشه این کلمه چیست؟

نقل از کردن پایگاه اندیشه و فرهنگ مبلغان، پاسخ های استاد شیخ حسین انصاریان به سوالات جوانان را می خوانید:

سبحان الله با هر صفت عدمی و سلبی شناخت خدا شگفت انگیز است، اما خداوند بزرگ است، شناخت خدا با هر صفتی که برای او ذکر کنیم، چه وجود و چه عدم، شگفت انگیز است، زیرا هر صفتی که برای خدا ذکر می کنیم محدود است و مفاهیم دیگری را در بر می گیرد. ممکن نیست در حالی که خداوند محدود به هیچ حدی نیست.

امام صادق (علیه السلام) می فرماید:

تسبیح یکی از نام های خداوند و ادعای اهل بهشت ​​است[۱]

علامه طباطبایی رحمه الله می فرماید: منظور از تسبیح همین است. «سبحان الله» قول ماست پس تسبیح و سبحان الله از یک ریشه است.

تسبیح در لغت دو معنا دارد: یکی رفع کردن، و در آیات قرآن و روایات به معنای زدودن خدا از هر نوع عیب است.

«از هشام جوالیقی گفت: از اباعبدالله علیه السلام از قول الله سبحان اللّه منظور ماست؟» گفت: «تنزیه».

از امام صادق پرسیدم منظور از سبحان الله چیست؟ فرمود: معرفت به جلال خداوند معناست[۲]

و به معنای حرکت سریع در آب و شنا است. (از مبحث سبحات و صباحات) اما هر دو معنا را می توان به یک اصل برگرداند و آن حرکت سریع است، خواه در مسیر عبادت و بندگی باشد، تقدیس و تقدیس خداوند بدون نقص و یا حرکت سریع در. آب یا هوا یا روی زمین چون حرکت از یک طرف انسان را به چیزی نزدیک و از چیز دیگر دور می کند در جایی که به معنای رفع عیب است جنبه دور شدن در نظر گرفته می شود و جایی که به معنای شنا و شکافتن است. آب و هوا جنبه حرکتی است که باید در نظر گرفته شود.

[۱] تفسیر العیاشی: 2/120، حدیث 9; بحارالانوار: 90/183، حدیث 22.

[۲] التوحید; صادق 305، باب 45، حدیث 3.