عبادت وقتی معنادار است وقتی یکی را از سوراخ درونی خود نجات می دهد. باز کردن او به خدا ، جهان و دیگری. افتتاح غنای خدا غنای جهان و غنای دیگری در قلمرو وجود شخص است. اگر یک سیستم سیاسی در چاله های درونی خود گرفتار شود ، چه می شود؟ آیا این یک دعا برای نجات یک سیستم سیاسی از راهروهای تاریک در داخل آن است؟
خود محوریت مهمترین عامل در دام گرفتن در گودال است. سیستم های انقلابی همه در این مصیبت گرفتار شده اند. “خودشان” به عنوان تمرکز درخشان حقیقت در دنیای تاریک تلقی می شوند. حصار بین “خود” با واقعیت جهان وجود دارد. آنها دهانه ها را می بندند ، مردم را از درون ، حتی خدایان داخل نرده های بسته خود سوق می دهند تا به خدای متعال احتیاج داشته باشند. سرمایه گذاری های آنها به تدریج از بین می رود ، آنها فقیر می شوند ، کوچک می شوند و به تدریج در ناامیدی قرار می گیرند.
ضبط از “خود” یک کار دشوار است. نرده های “خود” که مبتنی بر آن هستند ، شکستن آنها دشوار است. این در زمینه سیاست غیرممکن است. سیستم های انقلاب در زمینه بازی های بزرگ شکل گرفته است. اما هرچه بیشتر در لاک “خود” زندانی شوند ، بیشتر می شوند. آنها دشمنان کوچک را ایجاد می کنند تا خود را از دشمنان بزرگ تصور کنند. آنها اهداف بی معنی را در دنیای کوچک خود طراحی می کنند تا خود را انقلابی بدانند. در صحنه سیاسی امروز در ایران ، عبادت بالاتری از باز کردن میله های بسته ، تماشای خیر در خارج ، درک خطرات بزرگ و درک همزمان از افراد بی پایان افراد بی خانمان وجود ندارد.
216216
منبع: www.khabaronline.ir
