نقل از کردن پایگاه اندیشه و فرهنگ مبلغانسختی عبور از گردنه های کوهستانی، سخت و جاده خاکی پر از سنگ و کلوخ، مانع زائران تهرانی به سمت حرم امامزاده داوود (ع) نشد.
همشهری نوشت: قبل از باز شدن جاده امروز مردم باید به فرحزاد می رفتند و از آنجا پیاده یا با الاغ اجاره ای به امامزاده داوود می رسیدند. سختی مسیر باعث شد مردم برای سفر به این امامزاده نذر کنند. با این نذر ارادت خود را به ائمه و خانواده هایشان نشان دادند.
مهدی فتحعلی یکی از بزرگان روستا می گوید: در کودکی زائران نفس نفس وقتی از «نال شکن» گذشتند و پس از دقایقی وارد محوطه امامزاده شدند با لب تشنه به جستجوی آب پرداختند. چرا مشروب خوارانی بودند که برای رفع خستگی سفر به این زائران آب می دادند. ‘ مسیر.
فقیر پیاده و ثروتمند سوار بر اسب در راه امامزاده بودند
می گویند زیارت امامزاده داوود (ع) در زمان فتحعلی شاه رونق داشت. گفته می شود مقبره و بارگاه در دوره صفویه ساخته شده است، اما رونق زیارت و رفت و آمد زائران در زمان قاجاریه قوت می گیرد. این زیارت برای فقیر و غنی متفاوت بود. بیچاره ها باید پیاده می آمدند برای همین 2 ماه در راه بودند اما آنهایی که وضع مالی بهتری داشتند با الاغ و قاطر سفر کردند و زودتر رسیدند. تا 70 سال پیش رسم بر این بود که با الاغ از سرچشمه و دروازه شمیران می رفتند و به فرحزاد می رسیدند و سپس وارد مسیر کوه می شدند.
برای دیدن گنبد حرم
در خصوص سفر به امامزاده داوود نقل از های مختلفی در بین مردم شنیده می شود; اما در روایت همه آنها جاده اصلی امامزاده داوود (ع) در گذشته جاده خاکی روستای فرحزاد بوده است. جاده ای خاکی با مسیری طولانی و طاقت فرسا. نرسیده به فرحزاد جاده خاکی به امان جماعت منتهی می شود. در این مسیر کوه ها و تفرجگاه های زیادی وجود داشت که مسافران در آن استراحت می کردند و دوباره به سفر خود ادامه می دادند. اما وقتی به نعلشکن می رسیدند، گنبد حلبی امامزاده داوود (علیه السلام) دیده می شد و مسافران با شوق فراوان از پیچ و خم های جاده عبور می کردند.
منبع: www.khabaronline.ir
