چرا قمار حرام است؟ – اخبار آنلاین

نقل از کردن پایگاه اندیشه و فرهنگ مبلغانبخش پاسخ به شبهات کلامی دفتر حضرت آیت الله مکارم شیرازی در مقاله ای دلایل حرام بودن «قمار» را این گونه تفسیر و تحلیل کرده است که می خوانید:

به گفته روانشناسان، عواطف روانی عامل اصلی بسیاری از بیماری ها و قمار بزرگترین عامل هیجان است. یک سوم جرایم ارتباط مستقیم با قمار دارد و یکی از علل دو سوم جرایم دیگر است.

در طول سال میلیاردها واحد از ثروت جهان در این راه از بین می رود و ساعت های زیادی از نیروی انسانی در این راه هدر می رود و نشاط کار مستمر را در ساعات دیگر سلب می کند. چون بسیاری از قماربازها گاهی برنده می شوند، به تولید و کار اقتصادی نمی پردازند و چرخ های تولید و اقتصاد به همان نسبت لنگ می زند.

قمار بزرگترین عامل هیجان است
کمتر کسی را می توان یافت که از آسیب های گوناگون «قمار» بی خبر باشد.

همه روانشناسان و روانشناسان بر این باورند که عواطف روانی عامل اصلی بسیاری از بیماری ها هستند، مثلاً کمبود ویتامین ها، زخم معده، جنون، بیماری های خفیف و حاد عصبی و روانی و مشابه آنها در بسیاری از موارد ناشی از احساسات است. و «قمار» بزرگترین عامل هیجان است تا جایی که یک دانشمند آمریکایی می گوید: «سالیانه در این کشور فقط دو هزار نفر از هیجان قمار می میرند و به طور متوسط ​​قلب یک «پوکرباز»; (نوعی قمار بازی) بیش از صد بار در دقیقه می زند، قمار گاهی باعث سکته قلبی و مغزی می شود و قطعاً عامل پیری زودرس خواهد بود.

علاوه بر این، به گفته دانشمندان، شخصی که به قمار مشغول است، نه تنها روحش در تشنج است. بلکه همه اعضای بدنش حالت فوق العاده ای دارند یعنی ضربان قلبش زیاد می شود، مواد قندی در خونش ریخته می شود، ترشحات غدد داخلی به هم می ریزد، رنگ صورتش تغییر می کند. از بی اشتهایی رنج می برد و پس از پایان قمار به دنبال جنگ اعصاب و حالت بحرانی به خواب می رود و اغلب برای آرامش اعصاب و ایجاد آرامش در بدن به مشروبات الکلی و مواد مخدر متوسل می شود که در این صورت ضررهای ناشی از آن به وجود می آید. را نیز باید به عنوان زیان در نظر گرفت. اضافه شدن قمار مستقیم

از سخنان دانشمندان دیگر می خوانیم: «قمارباز یک فرد بیمار است که دائماً به مراقبت های روانی نیاز دارد، فقط باید سعی کنید به او بفهمانید که خلاء ذهنی او را به این عمل نابهنجار سوق می دهد تا سعی کنید خود را درمان کنید. ».

رابطه بین قمار و جنایات
یکی از بزرگترین مؤسسات آماری دنیا ثابت کرده است که: 30 درصد جرایم مستقیماً با «قمار» مرتبط است و 70 درصد سایر جرایم نیز عامل محسوب می شود.

زیان اقتصادی قمار
در طول سال، میلیون ها، اگر نگوییم میلیاردها، از ثروت مردم جهان در این راه از بین می رود، ناگفته نماند ساعات زیادی از نیروی انسانی که در این راه هدر می رود و حتی نشاط کار مداوم را از سایرین سلب می کند. ساعت‌ها مثلاً در نقل از‌هایی از این دست آمده است: «در شهر مونت کارلو که یکی از مراکز معروف قمار جهان است، فردی در طول ۱۹ ساعت قمار ۴ میلیون تومان ضرر کرد. قمارخانه بسته شد، مستقیم به جنگل رفت و با گلوله مغزش را خرد کرد و به زندگی خود پایان داد، این خبرنگار می افزاید، جنگل های “مونته کارلو” بارها شاهد خودکشی این نظافتچی ها بوده است.

آسیب های اجتماعی قمار
چون بسیاری از قماربازان گاهی برنده می شوند و ممکن است در یک ساعت هزاران تومان از سرمایه دیگران را در جیب خود بگذارند، حاضر به تولید و کار اقتصادی نیستند، در نتیجه چرخ های تولید و اقتصاد لنگ می زند. نسبت و اگر خوب دقت کنیم می بینیم که همه قماربازان و خانواده هایشان باری بر دوش جامعه هستند و از پول خود استفاده می کنند بدون اینکه کمترین سودی برای این جامعه داشته باشند و گاهی که در قمار بازنده می شوند دزدی می کنند تا بسازند. برای آن

به طور خلاصه، ضرر و زیان ناشی از قمار به حدی است که حتی بسیاری از کشورهای غیر اسلامی آن را از نظر قانونی ممنوع اعلام کرده اند. اگرچه آنها این کار را به طور گسترده انجام می دهند. به عنوان مثال، انگلستان در سال 1853، آمریکا در سال 1855، اتحاد جماهیر شوروی در سال 1854، و آلمان در سال 1873 قمار را ممنوع کردند.

در پایان این بحث ذکر این موضوع جالب به نظر می رسد که طبق آمار تهیه شده توسط برخی محققین جیب بری 90 درصد، مفاسد اخلاقی 10 درصد، تجاوز جنسی 40 درصد، جرائم جنسی 15 درصد، طلاق 30 درصد است. ٪ و 5٪ از خودکشی ها ناشی از قمار است.

اگر بخواهیم تعریف جامعی برای قمار تهیه کنیم باید بگوییم: قمار یعنی فدا کردن پول و شرف برای بدست آوردن پول غیر از فریب و احیاناً سرگرمی و البته نگرفتن.

پی نوشت ها:
(1). تفسیر نمونه، مکارم شیرازی، ناصر، دارالکتب الاسلامیه، تهران، 1374، چاپ: 1، ج1. 2، ص. 126.

(2). گردآوری از کتاب: صد و هشتاد پرسش و پاسخ، مکارم شیرازی، ناصر، تهیه و تنظیم: حسینی، سید حسین، دارالکتب الاسلامیه، تهران، ۱۳۹۷، چاپ: چهارم، ص. 507.