یادداشت پرمفهوم آیت الله صافی گلپایگانی درباره امیرالمومنین

نقل از کردن پایگاه اندیشه و فرهنگ مبلغان، به مناسبت ولادت با سعادت حضرت امیرالمومنین علی بن ابی طالب علیه السلام نوشته ای از مرحوم آیت الله صافی گلپایگانی با عنوان «عظمت علی (ع)» تقدیم شیعیان می شود. طرفداران حضرت ملا.

بسم الله الرحمن الرحیم

این وصف بی نهایت، گفتند، کلمه ای است هزاران کلمه

و

آب دریا آنقدر نیست که نوک انگشتانت را خیس کنی و ورق بشماری

بزرگی که تمام وجودش عظمت و نشانه قدرت بیکران خداوند و مجموع همه عظمت ها بود.

بزرگ در ایمان، بزرگ در علم، بزرگ در بصیرت، بزرگ در زهد و تقوا، بزرگ در پهلوانی.

و فداکاری های او در یاری حق و اقامه عدل، بزرگ در تسبیح کلام خدا، بزرگ در رحمت او بر یتیمان و زنان بیوه است. و فقرا،

بسیار در آسایش فقرا و از ترس خداوند متعال،

بزرگ در فصاحت و بلاغت، بزرگ در غذا و نوشیدنی و پوشاک.

بزرگ در همه حالات و اعمالش، خدای متعال خالق این انسان و ودیعه گذار این چیزهای بزرگ در اوست، خداوند متعال خالق این است. الکون المتثغر به جلالت و فروتنی برای جلال و عظمت و شناخت ضعف و فقر او.

اوست که گفت: «خداوند مغرورتر از آن است که بنده باشد و مغرورتر از اینکه پروردگار من باشد».

اوست که در ذات خدا لمس می شود و از ترس خدا گریه می کند و در راه خدا جهاد می کند. و میزان اعمال که سهم بهشت ​​است و آتشی که روح رسول و همسر باکره و شمشیر خدای تعالی است. مولانا علی بن ابی طالب علیه السلام

«او از رسول خداست که مقام هارون را از موسی بن عمران دارد.

اوست که خانه خدا را آفرید و خانه را از پلیدی بتها پاک کرد.

اگر خدا نبود نمی توانستند اسرار قرآن را بفهمند.

باید بگوییم و اعتراف کنیم که صلاحیت سخن گفتن از صفات و کمالات علوی را نداریم و شایسته است در این مقام، زمینه ضعف و جایگاه شما را ببوسیم و از خداوند بخواهیم که به ما ولایت و ایمان به امامت عطا فرماید. پیامبر اکرم پایداری و استقامت عنایت فرماید.

«او در ایمان بزرگ، در علم و بصیرت، بزرگ در زهد و تقوا، بزرگ در شجاعت و فداکاری، بزرگ در یاری حق و اقامه عدل و داد، بزرگ در شفقت بر یتیمان و رحمت بر زنان بیوه. او برای زنان و فقرا بزرگ بود، در کمک به فقرا و نیازمندان، بزرگ در ترس از خدا، در فصاحت، بزرگ بود. در خوراك و نوشيدنى و لباس و لباسش بزرگ بود، در همه حالات و كارها بزرگ بود، خداى بزرگى كه اين مرد را آفريد و اين همه عظمت را در او نهاد [ این وجودی است که در برابر عظمت او اظهار کوچکی ودر مقابل جلال و جبروت او اظهار خواری و ناچیزی می کند، صاحب این همه بزرگی ها از مقام کبریا و عظمت او می ترسد و در پیشگاه او به ناتوانی و عجز خود و نیازمندی خود اعتراف می کند. او است که می گوید: «خدایا این عزت مرا بس که بنده تو باشم و این افتخار مرا بس که تو پروردگار من باشی».

«آری او مبهوت و واله در ذات خدا و گریان از ترس او و جهادگر در راه خدا است، او راه راست و دستگیره مورد اطمینان و ریسمان محکم خدا است؛ و او ترازوی اعمال و تقسیم کننده بهشت و آتش (جهنم) است؛ و او جان پیغمبر و همسر بتول (حضرت فاطمه (علیها السلام) ) و شمشیر آهیخته خدا و دست گسترده او و گوش شنوا و حفظ کننده و چشم نگاه کننده و حجت رسای خدا است؛ او مولای ما امیرالمومنین علی بن ابی طالب (علیهما السلام) است».

«او کسی است که جایگاه او نسبت به پیغمبر خدا همانند جایگاه هارون نسبت به موسی بن عمران است؛ او کسی است که خانه خدا زادگاه او بود و خانه خدا را از لوث وجود بت ها پاک کرد. اگر او نبود برای فاطمه کفو و همتا پیدا نمی کردند؛ اگر او نبود اسرار قرآن را نمی فهمیدند».

از شخصیت عظیم امیرالمومنین علی علیه السلام که بعد از رسول خدا صلّی ‎الله علیه و آله و سلّم اشرف کلمات الهیه، اکبر آیات ربّانیه، ادلّ دلایل جامعه، اتمّ براهین ساطعه، وسایل کافیه و مظهر العجایب و معدن الغرایب است و مالک کلّ عظمت های انسان مافوق و برتر و خلیفه ‎الله بر حق است و دوستی او، عنوان صحیفه مومن و علامت طهارت مولد است، اگر انسان، همه زبان‎های گویا را در دهان داشته باشد و با هر کدام از آنها جاودانه مدح و ثنا بگوید، از حرف نخستین مدح او بیشتر نخواهد گفت.

در آن میدانی که پیامبر اعظم، عقل کل، خاتم رسل و هادی سبل صلّی ‎الله علیه و آله و سلّم، بر حسب احادیث معتبر و مشهور بین المسلمین، از آن حضرت، آن همه تمجیدات و تعریفات رسا و پر از معنا فرموده باشد و او را با حق و با قرآن، و حق و قرآن را با او و لازم الإتصال و غیر قابل افتراق دانسته باشد، و گاه فرموده باشد:

“وَ الَّذِی نَفْسِی بِیدِهِ لَوْ لَا أَنْ‏ تَقُولَ‏ طَوَائِفُ‏ مِنْ‏ أُمَّتِی‏ فِیک مَا قَالَتِ النَّصَارَی فِی ابْنِ مَرْیمَ لَقُلْتُ الْیوْمَ فِیک مَقَالًا لَا تَمُرُّ بِمَلَإٍ مِنَ الْمُسْلِمِینَ إِلَّا أَخَذُوا التُّرَابَ مِنْ تَحْتِ قَدَمَیک لِلْبَرَکهِ؛

قسم به آن که جانم در دست اوست اگر نمی گفتند گروه هایی از امّتم آنچه که نصاری در عیسی بن مریم می گفتند به تحقیق چیزهایی درباره تو (علی علیه السلام) می گفتم که هیچ گروهی از مسلمانان بر تو نمی گذشتند مگر این که خاک پای تو را برای تبرّک برمی داشتند.”

و گاهی با زبان معجزْ بیان و حقیقت ترجمان، فرموده باشد:

“لَوْ أَنَّ الْبَحْرَ مِدَادٌ وَ الْغِیاضَ أَقْلَامٌ وَ الْإِنْسَ‏ کتَّابٌ‏ وَ الْجِنَّ حُسَّابٌ مَا أَحْصَوْا فَضَائِلَک یا أَبَا الْحَسَنِ”؛

ای علی! اگر دریاها مرکب و درخت ها قلم و انسان ها نویسنده و جنّیان حسابگر شوند، فضائل تو را نمی توانند بشمارند.

یا ارزش یکی از میدان های جهاد آن مجاهد فی سبیل الله را در راه اعلای کلمه الله و دفاع از حق، افضل از عبادت جنّ و انس و یا تمام امّت معرفی کرده باشد، دیگران در مدح و ثناء آن حضرت چه می‎توانند بگویند؟! همه در برابر آفتاب جهان تاب محمدی و دریای بیکران علم احمدی صلوات ‎الله علیه و آله، چون ذرّه و قطره بلکه از آن هم کمترند.

حقیقت این است که با جمله ها و کلماتی که حروف آنها از بیست و نه حرف بیشتر نیست، نمی‎توان از بزرگ بنده خاص و مخلص خدا، که در آیات بسیاری از قرآن، خداوند متعال، خود او را وصف و مدح فرموده است، توصیف و ستایش کرد.

مدایح شایسته ای که از آن امام عظیم، رهبر موحّدان، پیشوای مجاهدان، سرور زهّاد و دادگران و امیرمومنان شده، هر چه رسا و شیوا بوده، به ناحیه ای از نواحی عظمت آن حضرت اشارت دارد.

آن که با این جمله ی کوتاه

“إحتیاجُ الکلِّ إلَیهِ وَ إسْتِغْنائُه عَنِ الکلِّ دَلیلٌ عَلی أنَّه إمَامُ الکلِّ” ؛

احتیاج همه به او و بی نیازی او از همه دلیل بر این است که او امام همگان است.

او را ستود و آن که در وصف کلامش می‎گفت:

“کلامُهُ دُونَ کلامِ الخَالِقِ وَ فَوْقَ کلامِ الْمَخْلُوقینَ”؛

کلام او پایین تر از کلام خالق و بالاتر از کلام بندگان است.

همه و هر یک به منقبتی از مناقب آن حضرت اشارتی کرده اند.

با این همه که علما و حکما، چهارده قرن است از فضائل او گفته اند تا علم، فضیلت، زهد، عدل و کمالات انسانی مورد ستایش است، آیندگان او را ستایش خواهند کرد.

و با این قصاید و اشعار بی‎شمار و هزارها کتاب و مقاله که پیرامون شرح شخصیت این انسان أکمل و والا نوشته اند و همه داد سخن را داده اند، باز هم همانند روزهای نخست برای گویندگان و اندیشمندان، مجال سخن باز و بلکه بازتر شده است.

همان طور که در احادیث شریفه بیان شده است، علی علیه ‎السّلام معجزه ای است که خداوند به رسول گرامی اش خاتم الانبیاء صلّی ‎الله علیه و آله و سلّم عطا فرمود؛ معجزه ای که از همه معجزات انبیای گذشته، بزرگتر و حیرت انگیزتر است؛ و بجاست که بگوییم این سخن حضرت صادق علیه ‎السّلام را :

“الصُّورَهُ الإنْسَانِیهُ هِی أکبَرُ حُجَجِ اللهِ عَلی خَلْقِهِ وَ هِی الکتابُ الَّذی کتَبَه بِیدِهِ وَ هِی الهَیکلُ الّذی بَناهُ بِحِکمَتِهِ وَ هِی مَجْمُوعُ صُوَرِ العَالَمینَ وَ هِی المُخْتَصَرُ مِنَ العُلُومِ فی اللَّوحِ الْمَحْفُوظِ”

به واسطه شخصیتی، مثل علی علیه ‎السّلام بیان واقع و حقیقت می‎شود.