نقل از کردن پایگاه اندیشه و فرهنگ مبلغان، امیرالمؤمنین علی علیه السلام در حکمت 290 نهج البلاغه به نکته قابل تأملی در مورد گناه و عذاب اشاره می کند که تقدیم شما علما می شود:
حکمت 290: «اگر خداوند در برابر عصیان او وعده نمی داد، از روی شکر لطف خود، نافرمانی را اجابت می کرد».
ترجمه:
حتی اگر خداوند بندگان خود را از نافرمانی و ارتکاب گناه نترسانده بود، باز هم واجب بود که برای شکر نعمت هایش گناهی مرتکب نشود.
توضیحات:
کسى که مرتکب گناه شود و فرمان خدا را انجام ندهد، در واقع نعمتى را که خداوند به او داده، تباه مى کند; زیرا چنین شخصی برای اینکه بتواند مرتکب گناه شود، ناگزیر باید از تمام نیروهای موجود در وجود خود استفاده کند; در حالی که خداوند متعال این اختیارات را برای گناه و نافرمانی به او نداده است.
فردی را در نظر بگیرید که می خواهد در برابر فرمان خدا گناه کند و مثلا دزدی کند. برای ارتکاب این گناه باید تمام اعضای بدن او با تمام قوا به وظایف خود عمل کند تا توانایی انجام چنین گناهی را داشته باشد.
ریه های او باید به طور منظم هوای تازه دریافت کنند تا بتواند نفس بکشد و زنده بماند.
قلب او باید مرتب می تپد تا خون به تمام بدنش برسد و او را زنده نگه دارد.
چشمش باید ببیند تا بتواند راهش را ببیند.
پاهای او باید بتواند حرکت کند و قدم هایی بردارد تا بتواند به سمتی که با چشم می بیند برود.
گوش او باید قادر به شنیدن باشد تا بتواند صدای نزدیک شدن افراد را تشخیص دهد و از خطر فرار کند.
دستان او باید قادر به کار و حرکت باشد تا بتواند درها را باز کند و اشیا را بردارد.
مغز او باید کار خود را انجام دهد تا سایر اعضای بدن از آن دستور بگیرند و وظایف خود را انجام دهند و…;
و اگر یکی از این اعضا، یعنی یکی از این نعمت هایی که خداوند به انسان داده است، کار خود را به درستی انجام ندهد، انسان گناهکار نمی تواند مرتکب گناه شود. پس می بینید که گناهکار برای انجام گناه و نافرمانی در برابر خداوند از همان امکانات و قدرت هایی که خداوند به او داده برای انجام کارهای خیر استفاده می کند.
آیا انسان گناهکار با انجام هر یک از گناهان خود، نعمت ها و قدرت هایی را که خداوند به او داده است، از بین نمی برد؟
البته خداوند به بندگان خود هشدار داده و آنها را از گناه و نافرمانی ترسانده است، اما اگر خداوند چنین ترس و هشداری نمی داد و اگر انسان در آرامش بود که به سزای گناهانش نمی رسید، باز هم نمی داشت. حق بر نعمت های او خدا را نابود کن؛ یعنی انسان در مقابل نعمت های دیدن و شنیدن و بوییدن و حرکت و ضربان قلب و تنفس در ریه و تفکر و داشتن توانایی انجام کارهای مختلف و هزاران نعمت دیگر شکرگزار و شکر اینها باشد. نعمت های بزرگ و ارزشمند هرگز مرتکب گناه و نافرمانی نشوید. خدا نباش.
برگرفته از کتاب نکاتی کوتاه از نهج البلاغه
منبع: www.khabaronline.ir
