دلار دانشجویان پزشکی از کشور/ دانشجویان پزشکی ایران در خارج از کشور چقدر است؟

در قلب آمار ساکت ، بعضی اوقات حقایقی وجود دارد که فریاد می زنند ، اما آنها شنیده نمی شوند. یکی از این حقایق تلخ ، مهاجرت ده ها هزار جوان ایرانیان به تحصیل پزشکی و دندانپزشکی است. مهاجرت ، که ممکن است در نگاه اول باشد ، یک انتخاب طولانی برای هود سفید ، اما در لایه های اساسی آن ، بازتاب ناتوانی ما در برنامه ریزی برای آینده سیستم بهداشتی کشور و فرار بی رحمانه میلیون ها دلار ارز از مرزهای اقتصادی ایران است.

Etemad در یک خبرنامه نوشت: طبق آخرین اظهارات دکتر حمید اکبری ، معاون وزیر آموزش و پرورش وزارت بهداشت ، حدود 6000 دانشجو ایرانی در گروه های مختلف پزشکی در دانشگاه های خارج از کشور تحصیل می کنند. این آمار توسط وزارت امور خارجه تهیه شده است و با توجه به اینکه آنها از مسیر رسمی وزارت بهداشت برای خروج استفاده نمی کنند ، مقامات بهداشتی با دقت بیشتری ارزیابی نمی شوند.

این بدان معنی است که ما نه تنها نقشی در هدایت یا نظارت بر کیفیت آموزش این دانشجویان نداریم ، بلکه صرفاً تماشای برداشت سالانه میلیون ها دلار در کشورهای میزبان را مشاهده می کنیم. کشورهایی که این سرمایه انسانی و مالی را جذب می کنند و به سادگی از سیاست سیاست ما بهره مند می شوند. بیایید از خود بپرسیم: اگر یک دانشجوی ایرانی مایل به پرداخت سالانه بیش از ده ها هزار دلار برای تحصیل در دانشگاه در جورجیا یا ارمنستان باشد ، چرا او نمی تواند نیمی از همان مبلغ را در ایران بپردازد؟ چرا این هزینه ها را صرف تقویت دانشگاه های ایران نمی کنیم؟ چرا از همان ظرفیت مالی خانواده ها برای توسعه فضاهای آموزشی ، افزایش کیفیت آموزش و از بین بردن کمبود سیستم بهداشت استفاده نمی کنیم؟ باید با صدای بلند گفت ؛ تحصیل در زمینه های پزشکی در خارج از کشور ارزان نیست. شهریه پولی ، هزینه های زندگی ، خوابگاه ها ، بلیط های پرواز ، بیمه ، یادگیری زبان و هزینه های کمکی به راحتی می تواند بین 5000 تا 5000 دلار برای هر دانش آموز هزینه داشته باشد. اگر این تعداد را تقریباً 6000 ضرب کنیم ، با یک میلیارد دلار در سال با یک میلیارد دلار تا 5 میلیارد دلار روبرو خواهیم شد. چهره ای حیرت انگیز که در سکوت از چرخه اقتصادی کشور سکوت می کند. در کشوری که با بحران ارزی سر و کار دارد ، چنین چهره ای نه تنها تامل کننده بلکه هوشیار است. با این حال ، اگر زیرساخت های آموزشی گسترش یابد و ظرفیت های علمی کشور بر اساس نیاز واقعی جامعه افزایش یابد ، نه تنها می توان از خروج از ارز جلوگیری کرد ، بلکه بخشی از این هزینه ها در داخل کشور را می توان صرف توسعه علمی و اشتغال کرد. کشورهای مقصد دانشجویان پزشکی دقیقاً می دانند با این پول چه باید بکنند. آنها بیمارستانهای آموزشی را از جیب خانواده های ایرانی می سازند ، آنها مراکز آزمایشگاهی را در اختیار شما قرار می دهند ، کارشناسی ارشد برجسته ای را جذب می کنند و ظرفیت آموزش بین المللی دانشجویی خود را چند برابر می کنند. این به معنای چرخه هوشمند جذب پول ، ارتقاء علمی و توسعه ساختاری است. چرخه ای که ما هنوز یاد نگرفته ایم که چگونه راه اندازی کنیم. با این حال ، در ایران ، همان دانشجویان ، به جای تحصیل در دانشگاه ها در داخل کشور و گذراندن تحصیلات خود در سیستم درمانی خود ، مجبورند به دلایل زیادی از جمله محدودیت ظرفیت ، میوه و دیدگاه های محافظه کارانه برخی از تصمیم گیرندگان ، کشور را ترک کنند و در بسیاری از دانشگاه ها پناه ببرد. یعنی نه تنها این دانشجویان از فضای آموزشی کشور جدا شده اند ، بلکه بدون بازگشت روشن به سیستم بهداشتی ایران ، ارز کشور را نیز حذف کرده اند. ما فقط نگاه را می بینیم. با مشاهده برداشت میلیون ها دلار در ارز ، هدر رفتن فرصت های طلایی توسعه علمی و تماشای زیرساخت ها در سایر کشورها با پول ایرانی. در واقع ، ما این هستیم که با دانش ، از این فرصت استفاده می کنیم تا نسل جدیدی از پزشکان درون زا و تخصصی بسازیم.

ما این هستیم که نمی دانیم چگونه از ظرفیت مالی دانشجویان خود استفاده کنیم ، در حالی که سایر کشورها با همان پول سیستم درمانی خود را نوسازی می کنند. اگر دیدگاه محافظه کارانه را کنار بگذاریم ، اگر واقعیت را ببینیم و معتقدیم که ظرفیت سازی در داخل کشور نه تنها ممکن است بلکه لازم است ، بلکه نه تنها می توانیم از ترک این بودجه جلوگیری کنیم بلکه آنها را به یک فرصت عالی برای نوسازی و نجات سیستم بهداشتی کشور تبدیل می کنیم. چرا باید کشوری مانند رومانی با سرمایه دانشگاه ایران بسازد ، اما دانشگاه های ما با کمبود تخت های آموزشی ، بیمارستان های فرسوده و کمبود اساتید سر و کار دارند؟ پاسخ این سؤال باید در سیاست گذاری جستجو شود. در رویکردهایی که به جای سوءاستفاده از ظرفیت های واقعی ، هنوز محدود و انحصار می شوند. یادگیری از اشتباهات گذشته و جسارت در تصمیم گیری بیش از هر زمان دیگری ضروری است ، زیرا فرصت ها به راحتی تکرار نمی شوند ، اما نتایج اشتباهات امروز آینده ای مبهم و پرهزینه را برای سیستم بهداشتی کشور ایجاد می کند.

تقاضا برای بازگشت ؛ صدای خسته مهاجران دانشگاهی

در همین حال ، نکته دیگری که دکتر حمید اکبری ، معاون وزیر آموزش و پرورش وزارت بهداشت تأکید کرده است ، پیام مهمی را برای سیاست گذاران آموزش پزشکی حمل می کند: “بیش از 6000 دانشجوی ایرانی که در خارج از کشور تحصیل می کنند ، امسال متقاضی انتقال به دانشگاه های داخلی هستند.” به گفته وی ، دلایلی مانند اجتناب از کشور ، هزینه های بالای زندگی و آموزش و شرایط نامناسب برخی از دانشگاه های خارجی از جمله عواملی است که باعث شده این دانشجویان به خانه برگردند. واقعیت این است که بسیاری از این افراد در ابتدا مجبور می شوند به دانشگاه های خارجی بروند ، نه از علاقه و اشتیاق. محدودیت های ظرفیت در دانشگاه های داخلی ، عدم وجود مسیرهای شفاف و منصفانه برای ورود به رشته های پزشکی و گاهی اوقات جو و فضای روانی و تبلیغات مؤسسات اعزام دانشجویی باعث شده است که خانواده ها فرزندان خود را به یک آموزش پزشکی نامشخص و پرهزینه در خارج از کشور تبدیل کنند.

اکنون که بخش قابل توجهی از آنها ، با درک واقعیت های دشوار مهاجرت دانشگاهی ، می خواهند برگردند و تحصیلات خود را در ایران ادامه دهند ، زمان آن رسیده است که این تقاضا را واقع بینانه بررسی کنیم. بسیاری از این افراد از نظر علمی قابل قبول هستند و آموزش آنها مطابق با استانداردهای جهانی است. این به معنای ظرفیت واقعی است که می تواند در یک چارچوب شفاف ، قانونی و استاندارد بر اساس سیستم آموزش و سیستم پزشکی کشور مورد استفاده قرار گیرد. اگر این دانش آموزان می خواهند برگردند ، چرا راه را برای آنها هموار نمی کنید؟ چرا آزمون استاندارد دریافت نمی کنید ، زیرا توسط دانشجویان داخلی آزمایش می شود؟ اگر آنها موفق به عبور از این فیلترهای علمی شوند ، پذیرش آنها در دانشگاه های داخلی نه تنها نامناسب خواهد بود بلکه نیازهای کشور را نیز برآورده می کند.

ظرفیت داخلی ؛ قربانی نگاه انحصاری

اما چرا چنین پدیده ای به هیچ وجه اتفاق می افتد؟ چرا هزاران جوان ایرانی باید به آسیای میانه ، اروپای شرقی یا حتی کشورهایی با زیرساخت های آموزشی ضعیف تر و کیفیت علمی بروند؟ پاسخ در یک عبارت خلاصه شده است: محدودیت و انحصار در مورد توانایی پذیرش رشته های پزشکی و دندانپزشکی در کشور. سیاست آموزشی در این زمینه سالهاست که در این زمینه بوده است ، گویی افزایش ظرفیت پذیرش در علوم پزشکی یک ضرورت ملی نیست بلکه یک تهدید است. به نظر می رسد که آموزش بیشتر پزشک است نه یک فرصت. با این حال ، در بسیاری از کشورها ، دولت ها ، به عنوان یک تنظیم کننده توسعه ، به دنبال گسترش ظرفیت های پزشکی برای تأمین نیازهای آینده و خدمات درمانی کامل هستند. با این حال ، در کشور ما هنوز یک دیدگاه رسمی وجود دارد که آموزش پزشکی باید محدود ، کنترل شده و در چارچوب انحصار مؤسسات خاص باقی بماند. همین دیدگاه منجر به ظرفیت سالانه دانشجویان پزشکی و دندانپزشکی در کشور با جمعیت بیش از 5 میلیون نفر ، کمتر از کشورهای مشابه شده است. براساس شاخص های جهانی ، ایران باید سالانه چندین هزار پزشک را آموزش دهد تا نه تنها به نیازهای فعلی ، بلکه بحران آینده کمبود پزشک ، به ویژه در مناطق کمتر از اهمیت ، پاسخ دهد.

براساس نقل از ها و هشدارهای بی شماری ، میزان پزشک برای هر هزار نفر در ایران پایین تر از میانگین منطقه ای و جهانی است. از طرف دیگر ، بخش قابل توجهی از پزشکان کشور در آستانه بازنشستگی قرار دارند و بحران جانشینی در برخی از تخصص های حیاتی به زودی چالش برانگیز خواهد بود. با این حال ، سیاست های انقباضی در پذیرش دانشجویان پزشکی ادامه می یابد. به نظر می رسد که ما هرگز نمی خواهیم برای آینده ای که از قبل می شناسیم تصمیم جسورانه و واقع بینانه بگیریم.

نتیجه این انقباض و انحصار چیست؟ هزاران دانش آموز با استعداد و با انگیزه که مایل به پزشک شدن هستند ، پس از عدم عبور از آزمون ورودی سنگین پزشکی ، به کشورهایی مراجعه می کنند که آشکارا قبول می کنند ، حتی اگر کیفیت تحصیلی آنها پایین باشد. این خروج نه تنها منجر به فرار سرمایه انسانی از کشور می شود ، بلکه هزینه های حیرت انگیز را به خانواده ها تحمیل می کند و برداشت میلیون ها دلار از ارز از اقتصاد ملی. بدیهی است ، این فرایند نه به نفع آموزش و نه به نفع سیستم بهداشت و درمان و نه در کشور است. به جای توسعه این تشنگی علمی ، ما سیستم آموزش پزشکی خود را توسعه می دهیم و با ایجاد پردیس های استاندارد ، اصلاح زیرساخت ها و استخدام نیروهای آموزشی توانمند ، به نیاز داخلی پاسخ می دهیم. مهاجرتی که در بسیاری موارد نتیجه ناکارآمدی خودمان است.

پایان یک غفلت

آموزش ده ها هزار دانش آموز ایرانی در دانشگاه های خارجی متوسط ​​یا ضعیف ، عزیمت غیر ضروری میلیاردها دلار ارز و تقاضای بیشمار برای بازگشت به دانشگاه های کشور ، همه هشدارهایی است که باید هرگونه سیاست گذار عاقلانه به نظر برسد. نمی توان از واقعیت ها غافل شد و تکرار کرد که ظرفیت ها باید محدود باشند. امروز ، نه تنها خانواده ها ، بلکه حتی خود مهاجران آموزشی از هزینه های پایین و کیفیت برخی از مراکز آموزشی خارجی شکایت دارند و به دنبال فرصتی برای بازگشت هستند. آیا این عطش برای آموزش پزشکی نمی تواند به عنوان نشانه سرمایه انسانی مشتاق و انگیزشی استفاده شود؟ اگر بپذیریم که زیرساخت های کشور به توسعه نیاز دارد و اگر اراده واقعی برای اصلاح وجود داشته باشد ، این موج بازگشت نه تنها می تواند از خروج ارز جلوگیری کند بلکه خون جدید در رگهای سیستم بهداشتی کشور نیز وجود دارد. امروز تصمیم بین دو مسیر یا ادامه سیاست های محدودکننده است که منجر به خروج سرمایه جوانان و ناامیدی جوانان یا ورود دوره جدیدی از توسعه می شود که در آن ظرفیت های آموزش پزشکی مبتنی بر نیاز واقعی کشور است ، نه بر اساس ملاحظات مدور و محافظه کارانه. تجربه نشان داده است که هیچ انحصاری پایدار نیست و وقتی درهای آموزش و توسعه بسته می شود ، جامعه راه دیگری برای باز کردن آنها پیدا می کند. راهی که گاهی اوقات پرهزینه ، پرخطر و خطرناک باشد.

لازم به یادآوری است که ایرانی جوان اگر فرصتی برای تحصیل در داخل کشور پیدا کند ، نه تنها در یک سرزمین خواهد ماند بلکه برای آینده سلامت ایران می جنگد. این بار ، تصمیم با ما است. ما یا باید از این سرمایه های انسانی استقبال کنیم ، یا هنوز هم آنها را تماشا کنیم. آینده صبر نخواهد کرد.