وای به روزی که انتقام اخلاقی/ کاشی لانتوری ، تحقیر ساختاری و انتقام جویی/ بازتاب رنج جامعه معاصر در دانشگاه آلامام است

به گفته خبرگزاری اخبار آنلایننقل شده ibna (فاطمه موهجری)در این جلسه گروهی از دانشجویان و علاقه مندان به سینمای اجتماعی و تحلیلگران علوم سیاسی حضور داشتند و فرصتی برای بررسی یکی از فیلم های چالش برانگیز در سالهای اخیر فراهم کردند.

در ابتدای سخنرانی کاشی ، وی بر جدی بودن روایت فیلم تأکید کرد و گفت: “من سه بار فیلم را تماشا کرده ام و معتقدم که هیچ جمله ای به طور تصادفی گفته نشده است. دیالوگ های فیلم بسیار محاسبه شده و دقیق هستند ؛ لازم است که او هر یک از آنها را بشنوید. نحوه شروع فیلم نمادین بود. جایی که لب ها به تصویر کشیده می شوند که فقط جملات ناتمام صحبت می کنند ، بدون گفتار. به گفته کاشی ، این آغاز تمثیلی از دنیای ناپایدار و هیجان انگیز است که لانتوری به دنبال نمایندگی است. “

“fYelm ما را به دنیای کلمات ، پلاکارد و شعارها می آورد. از روانشناس و جامعه شناس گرفته تا فیلسوفان ، پلیس و حزب الله ، هر کدام مکانی برای گفتن دارند. اما هیچ یک از آنها جدی نیستندبشر زبان در این فیلم رو به کاهش است. “زبان بی جان ، زبان مرده ، زبانی که به جای روشنگری ، آن را کور می کند.”

کاشی این کاهش را علت غفلت جمعی توصیف کرد و خاطرنشان کرد: “این فیلم از دو حوزه صحبت می کند: یک زبان رسمی و دیگری رنج پنهان مردم به حاشیه رانده شده است.”

از حومه تا نخبگان “جعلی”

“در زندان ، یکی از شخصیت ها می گوید: هیچ کس هرگز مرا ندیده است. این جمله نمایانگر طبقه اجتماعی نادان است ؛ کسانی که تحقیر شده اند از بین رفته و زخمی شده اند. این فیلم نشان می دهد که چگونه این رنج ها انتقام می شوند. وی این جمله را نشانه “تحقیر انباشته شده” توصیف کرد که در نهایت منجر به تمایل به انتقام می شود: تحقیر ساختاری زخم اجتماعی است. و این زخم در زیر خاکستر انتقام در قلب جامعه آتش می گیرد.

اخلاق خشونت ؛ وقتی انتقام توجیه می شود

وی تأکید کرد که “انتقام در این فیلم صرفاً یک رفتار روانی نیست بلکه یک اخلاق است.” پاشا ” – شخصیت اصلی فیلم – از یتیم خانه بلند می شود ، و اکنون مانند رابین هود ، با خشونت به کلاس های بالادست می رود تا یک جایزه برای فرزندان تولید کند. در همان زمان در معرض دید. “

وی ادامه داد: “جامعه ای که در آن گسل ها ، شکاف ها و تحقیر غیرقابل حل است ، تجمع زخم منجر به انفجار خواهد شد.” این فیلم هشدار می دهد که اگر انتقام اخلاقی باشد ، می تواند به یک عمل جمعی مشروع تبدیل شود. “در جامعه ای که چهل و پنج سال با بسیاری از مشکلات حل نشده روبرو شده است.”

مریم و تجربه رهایی انتقام ؛ بخشش ، راهی برای رهایی جمعی

در بخش دیگری از تحلیل خود ، کاشی شخصیت مریم را به عنوان نمونه ای از ناتوانی در کلاسهای بالادست توصیف کرد تا واقعیت های زندگی مردم را درک کند و گفت: “مریم ، که سعی در برآورده کردن دارد ، در نیمه اول فیلم نمی تواند درک خود را داشته باشد.

کاشی این بخشش را نه به عنوان دلسوزی بلکه به عنوان تلاقی خودخواهی و اخلاق توصیف کرد: “او دوباره از طریق بخشش متولد می شود. این بخشش رهایی از خاطره انتقام است. اگر شما بخشش نکردید ، در حافظه زخمی او به دام می افتد و آینده ای نخواهد داشت. بخشش چشمان خود را به او داد.”

کاشی با اشاره به نظریه های آرنت و دریدا ، بخشش را راهی برای خلاص شدن از چرخه انتقام توصیف کرد: “جامعه ای که بخشش نمی یابد ، در زندان حافظه باقی می ماند.” در صورت عدم بهبودی ، خاطره زخمی آینده را می سوزاند. “

تجربه ماندلا ؛ الگوی سیاست بخشش

وی به تجربه نلسون ماندلا در آفریقای جنوبی اشاره کرد و گفت: “ماندلا اجازه نداد که قربانیان سرکوب فقط با نفرت زندگی کنند. او خواستار اعتراف شد ، نه سکوت.

کاشی در پایان گفت: “من به عنوان یک فعال روشنفکر ، باید اعتراف کنم که من در ایجاد یک زبان نابینا و نامربوط نقش داشته ام. همه ما در این فاجعه نقش داریم. بنابراین ، ایده بخشش نه تنها تمرکز فیلم “لانتوری” بلکه یک نسخه برای درمان رنج های تاریخی جامعه ما است. “

216216