الهه ja’farzadeh: محافظت از سلامت روانی کودکان یکی از مهمترین اصول در تربیت آنها است. یکی از حساس ترین موضوعات در این زمینه ، بحث در مورد جنگ با کودکان است. بسیاری از والدین یا بزرگسالان ممکن است ناخواسته با توضیح جزئیات جنگ به کودکان ، آنها را به ترس ، اضطراب و آسیب روانی کشف کنند.
چرا در مورد جنگ با کودکان صحبت نمی کنیم؟
کودکان به دلیل ذهن حساس و درک محدودشان قادر به پردازش پیچیدگی های جنگ نیستند و این می تواند اثرات مخربی داشته باشد:
افزایش ترس و اضطراب: شنیدن بمب گذاری یا از دست دادن عزیزان می تواند کودکان را بترساند و ترس و اضطراب را نهادینه کند.
درک نادرست از واقعیت: به عنوان مثال ، کودکان ممکن است اطلاعات را اغراق کنند ، فکر می کنند که در همه جا ناامن است ، حتی اگر در پناهگاه باشند.
تأثیر طولانی مدت بر رشد: قرار گرفتن در معرض اخبار منفی می تواند منجر به مشکلات روانشناختی مانند PTSD یا افسردگی آینده شود ، به ویژه در بین کودکانی که در شهرهای هدفمند این حمله زندگی می کنند.
از دست دادن احساس امنیت: جنگ یک مفهوم انتزاعی برای کودکان است و می تواند احساس امنیت و صلح آنها را از بین ببرد ، که اساس رشد عاطفی است.
بنابراین ، جلوگیری از بحث مستقیم در مورد جنگ ، به ویژه با ارائه جزئیات خشونت آمیز ، می تواند از این جراحات جلوگیری کند.
چه باید کرد؟
به جای صحبت در مورد جنگ ، روشهای زیر می تواند به کودکان کمک کند و ذهن خود را از ترس برای احساس امنیت دور نگه دارد:
ایجاد یک محیط امن و آرام: در خانه یا اتاق کودک با یک پتو ، بالش و اسباب بازی ، گوشه ای ملایم را با یک نور ملایم درست کنید تا کودک احساس پناهندگی کند. بازی با عروسک ها در یک محدوده امن کوچک می تواند کودک را منحرف کند.
داستان پردازی مثبت: به جای اخبار جنگ ، داستان فانتزی گذشته یا خاطرات شاد (مانند خاطره تولد کودک) را بگویید. این باعث می شود ذهن کودک امیدوار باشد.
فعالیت های خلاقانه: نقاشی ، آواز یا تهیه کاردستی می تواند استرس را کاهش دهد. به عنوان مثال ، ترسیم تصویر یک درخت می تواند حس زندگی را تقویت کند یا اینکه یک پرنده کاغذی مفهوم آزادی را در ذهن کودک برانگیزد.
پاسخ دادن به سوالات با احتیاط: اگر کودک در مورد صدای بلند یا غیبت کسی سؤالی می پرسد ، به جای توضیح جنگ ، پاسخ های ساده و آرامش بخش را ارائه می دهد ، مانند “ما اکنون در یک مکان امن هستیم و همه در حال تماشای یکدیگر هستند تا چیز بدی نباشد.”
روتین ثابت: یک زمان خاص را برای غذا ، بازی و خواب برنامه ریزی کنید تا کودک پایدار شود. حتی پخش یک آهنگ آرامش بخش هر شب قبل از خواب می تواند بخشی از یک روال مثبت باشد.
نقش بزرگسالان در محافظت از روانی
بزرگسالان باید از رفتار و گفتار خود مراقبت کنند. بالا بردن صدا ، بحث در مورد اخبار در حضور کودکان یا ابراز نگرانی جدی می تواند آنها را مضطرب کند. در عوض ، با کودکان بازی کنید یا به آنها اجازه دهید خود را همانطور که دوست دارند سرگرم کنند. همچنین ، اگر کودک علائمی مانند گریه مداوم یا ترس از تاریکی را نشان می دهد ، با آنها صحبت کنید و در صورت امکان از روانشناس سؤال کنید.
توصیه های کلیدی
فیلتر اطلاعات: رادیو یا تلویزیون را در حضور کودکان خاموش کنید یا آن را به برنامه های آموزشی محدود کنید.
آموزش بزرگسالان: به اعضای خانواده یادآوری کنید که از بحث در مورد جنگ علیه کودکان خودداری کنند.
دیدن رفتار کودک: اگر تغییراتی مانند بی اشتهایی یا انزوا را مشاهده می کنید ، بلافاصله با روش های آرامش (مانند بغل کردن ، گوش دادن به نگرانی های آنها و غیره) واکنش نشان دهید.
کمک های حرفه ای: ابتدا با خود صحبت کنید و با دیدن علائمی مانند گریه مداوم یا پریشانی در کودک ، در مشاور کودک کمک بخواهید.
نقش بزرگسالان در فیلتر کردن اطلاعات و مشاهده رفتار کودکان به همراه کمک های حرفه ای در صورت لزوم ، کلید حفظ سلامت روانی نسل بعدی در این بحران است.
منابع:
مستقل
judiedys
یونیسف
1
منبع: www.khabaronline.ir
