سکوت ترسناک مغز ؛ دانشجویان منتظر ورود دانشگاه و مهاجرت به غرب / فرار مغز هستند نه تنها “تمایل به رفتن” بلکه آینده یک کشور است!

گروه فکری: متن زیر مکالمه نفینه امامی از صفحه فکر روزنامه ایران با دکتر محمود ناجاتی حسینیمدیر جامعه شناسی دین ، انستیتوی مطالعات اجتماعی و تحقیقات در دانشگاه تهران و محقق علوم و دین در مورد مهاجرت است. Nejati Hosseini از منظر اخلاق به موضوع “مهاجرت نخبه” می پردازد و تأکید می کند که سیستم آموزشی باید به جای “اشیاء فرار” “موضوعات مهم” بسازد. افرادی که توانایی گفتگو با نهادهای قدرت و تصمیم گیرندگان را دارند. زیرا جامعه عاری از امید ، امید و سرمایه است. با این حال ، برخلاف ارتقاء سیستم آموزشی ، دانشجویان با سکوت وحشتناک به دنبال ورود به غرب به محض ورود به دانشگاه هستند. او می گوید ، مهاجرت ، که از نظر فلسفی و اخلاقی حق طبیعی هر شخص برای یافتن “زندگی بهتر” است ، همچنین می تواند ابزاری برای تحقق مسئولیت اخلاقی و اجتماعی بشر باشد. با این حال ، جامعه شناسی مهاجرت با عوامل واقعی و ملموس مهاجرت (جاذبه ها و دفع ها) سروکار دارد ، نه صرفاً آرمانها. مهمترین این عوامل “امید اجتماعی” است. هرچه امید به آینده و بهبود اوضاع در کشور مبدا بیشتر باشد ، مهاجرت ، به ویژه در بین نخبگان ، کمتر است. عواملی مانند اقتصاد سیاسی ، سیاست های استخدام نخبه و امنیت اقتصادی-سیاسی-قانونی بر این امید تأثیر می گذارد. سرانجام ، اگرچه سیستم آموزشی و غیر دیالوگ بین نخبگان و قاعده در مهاجرت نقش دارند ، اما اکثر مهاجران افراد عادی هستند که به دنبال سعادت و آینده بهتر هستند. در نهایت ، تصمیم به مهاجرت یک تصمیم فردی است که بین هزینه ها و علایق اندازه گیری می شود ، و حتی اگر کسی مسئولیت اخلاقی برای ماندن داشته باشد ، ممکن است تصمیم بگیرد که در مواجهه با هزینه های بالا و منافع پایین باشد. از دیدگاه جامعه شناختی ، ایران با چالش جدی “مهاجرت” روبرو است. دلیل اصلی این امر ضعف “امید اجتماعی” در منشأ و قدرت “گرانش” کشورهای مقصد است. سیستم آموزش بین نخبگان و حاکمیت نیز این روند را تقویت می کند. سرانجام ، متن این سؤال را ایجاد می کند که آیا نخبگان مسئولیت اخلاقی برای ماندن دارند یا خیر. پاسخ این است که اگرچه باید به کالاهای جمعی متعهد باشد ، اما تصمیم به مهاجرت اغلب مبتنی بر تجزیه و تحلیل منطقی هزینه و سود است و این روند فقط با فراهم کردن شرایطی که “ماندن” مفید و سودمند است ، قابل برگشت است. این گفتگو در زیر آمده است:

****

مهاجرت خوب ، مکانیسم در حفظ مسئولیت اخلاقی افراد

دکتر نجاتی حسینی ، مهاجرت به عنوان “حق طبیعی برای جستجوی زندگی بهتر” آیا از نظر فلسفه اخلاق توجیه می شود؟ در مورد فلسفه اجتماعی چطور؟

“فلسفه مهاجرت” ، صرف نظر از بعد اخلاقی یا اجتماعی آن ، از منظر مهاجران یا پناهندگان یا عزت نفس چیزی جز فرار اجتماعی ، فرهنگی ، سیاسی و قانونی از وضع موجود تا تحقق “زندگی بهتر” نیست. با این حال ، هر فلسفه اخلاقی به معنای کلی خود ، نه به معنای تخصصی خود ، می پذیرد که انسان به عنوان یک “موضوع خودآگاه” اراده و اراده دارد ، علاوه بر داشتن یک مسئولیت اخلاقی برای حفظ معنوی وجود خودش.
به گفته دانشمندان کلاسیک سنتی ما در تمدن اسلامی ، انسان اخلاقی و مذهبی وظیفه مذهبی و مسئولیت اخلاقی محافظت از روح را دارد ، یا همانطور که امانوئل لوئیناس ، فیلسوف دین و اخلاق ، می گوید که افراد مسئولیت اخلاقی نسبت به “خود” و “دیگری” دارند. بنابراین ، از این منظر ، می توان گفت که مهاجرت خوب و مناسب می تواند به عنوان مکانیسم در حمایت و مسئولیت اخلاقی افراد در نظر گرفته شود.

جامعه شناسی و پرداختن به جاذبه ها و دفع مهاجرت

فلسفه دین چگونه به پدیده “مهاجرت” نگاه می کند؟

حداقل ، مهاجرت از دیدگاه فلسفه دینی ، حداقل ، بیشتر از الهیات معنوی و اخلاقی آن ، یعنی آیاتی قرآن که در آن اصل و آموزه های “آل -تقق التاووز الله و ایمان لماجار” مطرح شده است ، مطرح شده است. به نظر من ، از نظر فلسفه دینی و اجتماعی ، مهاجرت از منظر قرآن ، “مهاجرت سازنده” ، که باعث چاه مادی ، معنوی ، اخلاقی و مذهبی می شود.

مهاجرت اجتماعی ایده آل یکی از سازوکارهایی است که می تواند به تحقق یک جامعه خوب و یک انسان خوب اجتماعی کمک کند. البته ، جامعه شناسی مهاجرت در اینجا نیز مهم است ، زیرا برخلاف فلسفه اجتماعی و اخلاقی ، “جامعه شناسی مهاجرت” با واقعیت های اجتماعی و مهاجرت واقعی و آنچه اتفاق می افتد و چرا و چگونه عینی است ، و همچنین چالش ها ، مشکلات ، سیاسی ، حقوقی ، اجتماعی ، اجتماعی ، اجتماعی و فرهنگی. یعنی به جای پرداختن به آرمانها ، در مورد شرایط و عوامل جذب مهاجرت در مقصد و عوامل مهاجرت در منبع بحث می کند ، که این یک بحث مهم و واقع بینانه در جای خود است.

تعیین امید اجتماعی در مهاجرت نخبه

چه ساختارهایی می توانند “امید به تغییر” را در زندگی و فروپاشی نخبگان حفظ کنند؟
از دیدگاه جامعه شناختی ، مهاجرت و مهاجرت خاص خود را دارد. بنابراین ، باید در سطح چند لایه واقعیت اجتماعی تفسیر شود. از این منظر می توان گفت متأسفانه ایران در دیدگاه جامعه شناختی مهاجرت بسیار موقعیت دارد. برای نخبگان ، هرچه به امید اجتماعی تضمین شده ، تضمین شده و امن تر تر باشد ، بیشتر مبدا به طور قابل توجهی تقویت می شود و آمار مهاجرت نخبگان ، فرار از پول ، سرمایه ، ایده ها و متخصصان کاهش می یابد.

نگرانی بزرگ از علت “توسعه جاذبه های مهاجرت” در مقصد

چه عواملی می توانند امید اجتماعی را توسعه دهند؟

مواردی که می تواند امید اجتماعی را برای ماندن و عدم مهاجرت ایجاد کند ، مربوط به اقتصاد سیاسی دولت ، دولت ، چگونگی سیاست های استخدام نخبگان و همچنین شرایط ضمانت های امنیتی اقتصادی ، سیاسی و قانونی ، کار ، درآمد و چاه است. نگرانی بزرگ در دهه جاری این است که بوروکراسی ، تکنوکراسی ، دانشگاه ، صنعت ، رسانه ، علوم و ادبیات ، فرهنگ ، هنر و حتی بازار از نیروهای نخبه و متخصصان ماهر و متخصص خالی می شود ، نه تنها به دلیل “کثرت و شدت عوامل دافع مهاجرت” بلکه به این دلیلبشر

به محض ورود دانشجویان به دانشگاه ، مهاجرت به غرب به عنوان یک جاذبه قوی برای آنها عمل خواهد کرد

برخی از تحلیلگران بر این باورند که “سیستم آموزش” پایه و اساس بسیاری از مهاجرت ها است ، زیرا به جای “موضوعات مهم” به تولید “اشیاء فرار” تبدیل شده است. شما در پدیده مهاجرت چه سهم از سیستم آموزش و پرورش دارید؟

سیستم آموزش مدرسه و دانشگاه می تواند نقش مهاجرت و جذابیت را بازی کند. این مدرسه ممکن است سیاست ماندن و عدم مهاجرت به دانشجویان در شرایط فعلی ایران را تزریق کند ، اما دانش آموزان به محض ورود به دانشگاه به عنوان یک جذابیت قوی عمل می کنند و در یک دانشگاه نسبتاً آزاد ، مهاجرت و غرب به عنوان یک جذابیت قوی تبدیل می شوند.

آیا اکثر مهاجران از نخبگان یا گروه های اجتماعی معمولی هستند؟

پدیده مهاجرت به دلیل “پارگی معرفتی” یا “عدم گفتگوی سازنده بین نخبگان و نهادهای حاکم” چقدر می تواند چقدر باشد؟ عدم امید به آینده و عدم چشم انداز می تواند “میل” در نخبگان را تشکیل دهد؟

بدون شک عملکرد دولت ها و شرایط اجتماعی ، فرهنگی ، اقتصادی و سیاسی و حتی شرایط قانونی نامناسب کمک می کند. درصد کمی از مهاجران نخبگان دانشگاه و روشنفکران ناراضی و مخالفت انتقادی هستند ، اما اکثر مهاجران از گروه های اجتماعی عادی هستند که در رفاه و آینده فرزندانشان با امید اجتماعی به فرزندان خود مهاجرت کرده اند. در عین حال ، همان درصد پایین نخبگان فکری ، نیروی کار ، سرمایه ، مهارت و ایده هایی که مهاجرت کرده اند یا فکر می کنند ، هم در جامعه مقصد و هم جامعه منبع بسیار تأثیرگذار هستند.

اقدامات مهاجران مطابق با تجزیه و تحلیل هزینه و سود برای رفتن یا تصمیم اخلاقی برای ماندن

آیا نخبگان وظیفه اخلاقی برای ماندن و شرکت در بحران ها دارند؟

این یک تصمیم اخلاقی فردی است ، همانطور که آنتونی گیدنز ، یک جامعه شناس برجسته معاصر ، “سیاست زندگی” است. از منظر “جامعه شناسی فلسفی” ، که ترکیبی هوشمندانه از رئالیسم و آرمان گرایی است ، که من آن را “رئالیسم ایده آل” می نامم ، و با دیدگاه “ارتباطات” ، که نوعی “سوسیالیسم قوی” در فلسفه سیاسی معاصر است ، بازیگران وابسته به جامعه هستند و باید متعلق به جامعه باشند و متعهد به شرکت در منافع جمعی ، علایق و حسن نیت و فاصله از سودآوری لیبرال باشند.

بر اساس این ایده مهم ، اگر مهاجرت شخص جامعه ای از کالاهای خوب و بقا را ایجاد کند ، فرد مهاجرت مسئولیت اخلاقی دارد که در مورد آن فکر کند و اگر بتواند ماندن و تأخیر یا تأخیر خود را گسترش دهد. با این حال ، ما می دانیم که افراد “بازیگر منطقی” ابزار آن هستند و تصمیمات و اقدامات آنها تابع مدل تجزیه و تحلیل هزینه و سود است. بنابراین ، اگر شخصی که پرهزینه است اما عزیمت وی مولد است ، تصمیم می گیرد که به طور عقلانی مهاجرت کند و تعهد اخلاقی خود را نادیده بگیرد. تنها راه این است که بازیگران مهاجر یا مهاجر ایرانی تحت الگوی “بازیگر منطقی اخلاقی” قرار بگیرند ، یعنی اخلاق و عقلانیت همزمان در مهاجرت ، که آسان نیست ، اما ممکن و مطلوب است.

1