ایران پس از بحران ؛ آیا امید وجود دارد؟

به گفته خبرگزاری اخبار آنلاین ، پزشک بخش بلوک Mojtaba در یادداشتی که در صفحه تلگرام خود منتشر شده است ، چهار کشور توسعه یافته را در مورد سؤال اساسی “ایران پس از بحران ؛ آیا امید وجود دارد؟” این یادداشت ادامه می یابد:

بحران چگونه خود را نشان می دهد؟ در سرمایه داری ، کودکان و میهن!
community یا زایمان: نرخ باروری به 4.9 ٪ رسیده است ، در حالی که اگر بخواهیم جمعیت فعلی را حفظ کنیم باید 1.2 باشد
◽ بمان یا مهاجرت (میهن): براساس یک مطالعه نظرسنجی ، تنها 5 ٪ از پاسخ دهندگان که از جمعیت جوان تحصیل کرده اند ، به مهاجرت فکر نمی کنند. یعنی از هر 2 نفر فکر می کنند که بروند
◽ سرمایه گذاری یا سرمایه گذاری: سال گذشته نرخ تشکیل سرمایه ثابت ناخالص حتی به یک درصد نرسیده است و با استهلاک ، احتمالاً نرخ خالص تشکیل سرمایه منفی خواهد بود.

آبی ، انرژی ، بانکی ، بازنشستگی و بودجه هر روز عمیق تر می شود. در این میان ، تنش های سیاسی و نظامی اوضاع را دشوارتر کرده است. اگر این بحران را صدا نکنیم ، باید این را بنامیم؟

بیایید به این سؤال برگردیم ، آیا ایران می تواند این شرایط را طی کند؟ برای پاسخ به این سؤال دشوار ، دشوار و مهم ، ما به تجربیات جهانی اشاره می کنیم: 1 از 5 قاره انتخاب شدند (پیوند نقل از (https://t.me/dr_lashkarbolouki/2)) آنها در بحران های جدی قرار داشتند اما توانستند بر بحران غلبه کنند: رواندا ، ویتنام ، آلمان ، لهستان ، ژاپن ، چین ، سنگاپور ، کره جنوبی ، شیلی ، ایرلند ، فنلاند و سرانجام آفریقای جنوبی. این کشورها تجربه ویرانگر داشتند: پارگی ، نسل کشی ، بیکاری ، 1 ٪ ، یک و هفتم جمعیت در 7 روز و تورم 2 گانه ، میلیون ها کشته به دلیل قحطی و غیره ، اما توانسته است از خاکستر بحران ققنوس برخیزد و دوباره زندگی کند و پرواز کند. آیا ایران هم می تواند؟

چه مدت طول کشید تا از بحران عبور کند؟

با بررسی تجربه این دو کشور ، فهمیدیم که به طور متوسط بیش از 5 سال طول می کشد تا به شرایط عادی برگردیم. البته بسته به عمق و نوع بحران ، این بار بین 1 تا 2 سال متفاوت است. همچنین به طور متوسط 5 سال طول می کشد تا به توسعه پس از -Crisis برسیم تا توسعه ادغام شود. در بهترین حالت ، 2 سال طول می کشد و در طولانی ترین دوره 5 سال.

تفاوت ها و شباهت های مسیر دو کشور

مواردی وجود داشت که بین کشورها تفاوت وجود داشت و همه کشورها از همان منطق یا مسیر عبور نکردند. به عنوان مثال:
در 5 کشور از پنج کشور ، نخبگان سیاسی یا دولتی نقش بیشتری در آغاز و اصلاحات داشتند. 2 مورد (لهستان و آفریقای جنوبی) بیشتر متعلق به اقدامات جامعه مدنی است و سه نفر (ژاپن و آلمان) آغازگر اصلاحات ، دولت های خارجی یا جامعه بین المللی بوده اند.

در حوزه اصلاحات دموکراتیک ، همه کشورها به همین ترتیب پیش نرفتند: 1 یک سیستم دموکراتیک قابل قبول (ایرلند و فنلاند) داشتند. این کشورها اصلاحات جدی دموکراتیک داشتند ، اما سنگاپور ، چین ، ویتنام و رواندا هیچ تغییر عمده ای در سیاست داخلی نداشته اند.

همچنین در تغییر دولت یا حزب یا افراد کلیدی تفاوت وجود دارد: در برخی از کشورها هم حزب حاکم و هم افراد کلیدی مانند ایرلند. در برخی ، سیستم جدید حاکمیت مانند ژاپن و آلمان تأسیس شد. در برخی ، نه کلید و نه حزب تغییر نکردند ، مانند سنگاپور. در برخی از مهمانی ها بدون تغییر باقی مانده بودند ، اما افراد کلیدی مانند چین و ویتنام تغییر کردند.

فراتر از اختلافات ، بین این دو کشور سه شباهت جدی وجود داشت:
5. استثناء هر چهار کشور در دوره توسعه ، آزادسازی اقتصادی و محبوبیت اقتصادی در دستور کار آنها قرار گرفته است.
2. هر چهار کشور به نوعی تنش های منطقه ای یا جهانی یا توسعه تعامل اقتصادی-سیاسی و تعامل با بلوک های قدرت دارند.
2. و دوباره ، به جز همه آنها اصلاحات سیستم حاکمیت و دولت سازی را تجربه کرده اند (جزئیات این اختلافات و شباهت ها وجود دارد (نقل از ها کامل است (جزئیات این تفاوت ها.

نسخه استراتژیک:

به سؤال برگردید: بله ، می توان امیدوار بود. اما یک توهم بی قید و شرط نیست. توسعه ایران پس از بحران امکان پذیر است اما در سه شرط:
ارتباطات امنیتی بین المللی با سیستم قدرت جهانی به شکلی که تا 5 سال امنیت خارجی تضمین شود و وارد جنگ مستقیم و غیرمستقیم نشوید.
◽ آزادی و محبوبیت اقتصاد و بهبود محیط تجاری برای سرمایه گذاری سالانه 5 میلیارد دلار.
◽ بهبود سیستم حاکمیت و ایجاد دولت می تواند کشور را در کریدور باریک آزادی سوق دهد و در شاخص جهانی ، ما به چهار سال دوم در شاخص جهانی مدیریت صعود کرده ایم.

مسیر توسعه پس از کروز ایران خودش است ، اما راهی برای خروج از این دو شرط نیست. من به شما گفتم شرایط توسعه چیست ، چه حوصله داشته باشید. خلاصه تجربه این دو کشور این است: توسعه تنش نیست. توسعه بدون دولت بدون انگیزه شخصی و امنیت ملی امکان پذیر نیست.

1