آیا من مسئله انقلاب فرهنگی را به مردم ایران مدیون هستم؟

معنی شفافیت مشخص نیست. من گمان می کنم که آنها می خواستند برخی از درک های موجود کاهش یابد. اما اگر منظور این است که به مردم بگوییم که چرا من عضو شورای انقلاب فرهنگی هستم ، افرادی که اینقدر درد و رنج دارند ، نگران چنین بخش شخصی نیستند. علاوه بر این ، بدهی های من و مانند ایران و مردم ایران به حدی هستند که چنین شفافیت در این زمینه وزن ندارد.

با این حال ، من می خواهم بگویم که من یک یا دو کار کوچک اما مؤثر انجام داده ام که مانع توجه آنها شده است. یکی این است که در مقاله ای من از شعار “مرگ به آمریکا” و شعار کشور و تأثیرات و نتایج آن انتقاد کردم. متأسفانه ، این شعار آنقدر قدرت دارد که همه چیز و حتی فلسفه را در قدرت خود می خواهد. کار دیگر من پایان دادن به سودا علوم دینی و اسلامی شدن علوم انسانی و علوم اجتماعی بود که متأسفانه به همراهان این علوم توجه نکرد. چیزی که ما به آن توجه کمتری می کنیم این است که کار جهان با لحن اصلاح نمی شود.

Hidden Hands یک هنری نیست که بتواند خودآزمایی خود را از ترس از آلودگی و بزرگ شدن لغزش های کوچک دیگران بپوشاند. من همچنین هیچ ارتباطی با وضوح ندارم و همیشه زندگی ساده ای برای یک دانشگاه دارم و در تمام زندگی در یک گریز از مرکز بوده ام. آیا نوشتن هفتاد و هشت کتاب مهم نیست که بیشتر آنها برای وضع موجود بسیار مهم هستند؟ شاید همه سؤال این باشد که من با فلسفه زندگی کرده ام و خوشحالم که در روزهای شعار و شعار زبان و خرد و تاریکی افق آینده ، من به دنبال یافتن مسائل و طرح های آنها بوده ام. کشور ما مشکلات زیادی دارد و از آنجا که ما در مورد آن مشکلات فکر نمی کنیم ، آنها به رسمیت شناخته نمی شوند و حل نمی شوند. بهانه یکدیگر اغلب به دلیل عدم سؤال و ارائه نوعی شغل است.
همکار محترم ، آنچه باید روشن شود ، گرفتاری تله و ساده سازی ، ظن ، ضرر اطلاعات سیاسی است. به عبارت دیگر ، مشکل بزرگ ، انتزاعی دیدن چیزهای مهم و اشتباهات مهم با غیر ضروری و ضروری در مورد حادثه و عدم سؤال و تمایل ما برای درک شرایط موجود و امکانات علم و عمل است.

ما هرگز از خودمان نپرسیده ایم که در صد سال گذشته در علوم انسانی ، علوم سیاسی و اجتماعی چه کاری انجام داده ایم و چه وضعیت پیچیده ای را ایجاد کرده ایم. در شرایط فعلی ، لازم است به دانش و توانایی ما و نیاز بیشتر به خرد فکر کنیم. بدون این خودآگاهی ، راهی برای بهبود کشور و زندگی مردم وجود نخواهد داشت. لازم به ذکر است که هر آنچه که برای هر شخص ، قومیت و کشور اتفاق می افتد به درک و خرد آنها برمی گردد.