ایران و کره جنوبی اگرچه از نظر وسعت و منابع طبیعی بسیار با یکدیگر متفاوت هستند، اما در عصر کنونی بسیار قابل مقایسه هستند. شاید به این دلیل که وقایع پس از سال 1979 و دهه های بعد در سرنوشت هر دو کشور بسیار تأثیرگذار بوده است. در ایران، انقلاب 57 مسیری کاملاً جدید و غیرقابل پیش‌بینی را برای کشور گشود، اما در کره، ترور جنرال پارک را تغییر مهمی در گذار کشور از استبداد به دموکراسی و تعمیق توسعه آن می‌دانند. شاید به جرات بتوان گفت در این مدت دو کشور دقیقا روی دو پیکان در جهت های کاملا مخالف حرکت کرده اند به طوری که اگر از امروز به مدت 21 سال رشد مستمر 10 درصدی داشته باشیم به وضعیت کره جنوبی می رسیم. امروز حال با این سخنان سعی می کنم به برخی از تفاوت های دو کشور در مسیر توسعه اشاره کنم:
* کره جنوبی در چهل سال اخیر سعی کرده جزئی از نظم اقتصادی جهانی باشد و سهم خود را از آن افزایش دهد، در حالی که ایران با تردید نسبت به اوضاع جهان سعی در تغییر و مدیریت آن داشته است!
* کره جنوبی اقتصاد خود را بر پایه سرمایه داری بنا کرد و رشد اقتصادی را سرلوحه خود قرار داد، اما اقتصاد ایران تحت تأثیر افکار چپ به وضعیت همه بخش ها رسید و ناکارآمدی ها را نهادینه کرد!
* کره جنوبی با تقویت بخش خصوصی (شرکت هایی مانند هیوندای و سامسونگ) آنها را شریک اقتصادی خود کرد اما ایران با تضعیف بخش خصوصی آنها را در اقتصاد ناکارآمد دولتی منحل کرد!
* در کره جنوبی یارانه به تولیدکنندگان بخش خصوصی داده شد و باعث رونق تولید در شرکت های چندملیتی شد، در حالی که در ایران یارانه به مصرف کنندگان داده شد و در هجوم تورم لجام گسیخته به هدر رفت!
* کره جنوبی در رشد مضاعف/عدالت، رشد اقتصادی را در اولویت قرار داد و در نهایت با ایجاد دولت رفاه به عدالت دست یافت، در حالی که ایران عدالت را در اولویت قرار داد و با عدم دستیابی به توسعه، فقر را عادلانه بین مردم تقسیم کرد. انجام داد!
* کره جنوبی به دلیل کمبود نفت و سایر منابع طبیعی، توانست در سراسر کشور نهضت تولید و کارآفرینی ایجاد کند، در حالی که ایران با تکیه بر پول بادآورده نفت، کارآفرینی و بخش خصوصی واقعی را نابود کرد!
*کره جنوبی دارای حاکمیت واحد است و در ساختار سیاسی آن رئیس جمهور بالاترین مقام کشور محسوب می شود، در حالی که در ایران نوعی حاکمیت دوگانه و ساختار موازی وجود دارد که مانع اصلی بر سر راه توسعه محسوب می شود. !
*کره جنوبی از سرمایه داری شروع کرد و به رفاه رسید، جایی که رشد اقتصادی با کاهش فاصله طبقاتی و ضریب جینی همراه بود، در حالی که ایران از اقتصاد دولتی شروع کرد و با کاهش رشد اقتصادی، نابرابری و بی عدالتی افزایش یافت!
* کره جنوبی استراتژی توسعه صادرات را در اقتصاد انتخاب کرد و توانست به بازارهای جهانی محصولات خود دست یابد، در حالی که ایران با سوء تفاهم از خودکفایی، استراتژی جایگزینی واردات را انتخاب کرد و شانس خود را برای جهانی شدن اقتصاد از دست داد. !
* در چهارده دهه گذشته، کره جنوبی از یک حکمرانی خوب (دولت استبدادی با ظرفیت) به یک حکمرانی بهتر (دولت دموکراتیک) تبدیل شد، در حالی که ما در ایران هرگز دولتی با ظرفیت نداشتیم!
بیشتر بخوانید:
چرا سیستم حاکمیتی کارآمد نیست؟
کنکور برای دانش آموزان فاجعه است تولید تک سطحی
چرا ایرانیان تاریخ خود را نمی خوانند؟
چرا شعرهای فردوسی، سعدی و حافظ هنوز نو است؟
چرا ما لیاقت آقا سعید را نداشتیم؟!
216216
منبع: www.khabaronline.ir
