تفاوت توسل شیعه به اهل بیت و توسل مشرکان به بت ها چیست؟

نقل از کردن پایگاه اندیشه و فرهنگ مبلغان،کلمه توحید همواره مورد استفاده شیعیان بوده است و به طور کلی متوسلان به انبیاء و امامان معصوم به الوهیت پیامبران و امامان اعتقادی ندارند. بلکه از بندگان مخلص خدا به حساب می آیند که با عبادت و بندگی به بندگان مقرب خداوند تبدیل شدند.

شیعه نیوز نوشت: مشرکان به بت ها متوسل شدند و ما شیعیان به پیامبر(ص) و ائمه(ع)! تفاوت این دو درخواست چیست؟!

مشرکان طبق آیات قرآن به خدا ایمان آوردند و بت ها را فقط ابزار و شفیع نزد خداوند می دانستند.

آیا ما شیعیان نسبت به ائمه (ع) همین اعتقاد را نداریم؟! اگر به استغفار فرزندان یعقوب (علیه السلام) از پدرشان مراجعه کنید، آن مورد فقط درخواست یک انسان زنده است.

بنابراین فقط می توانیم از امام عصر (عج) درخواست کنیم. آیا برای خدایی که همه جا حضور دارد و همه چیز را می داند لازم است؟

پاسخ: اعتقاد شیعیان به شفاعت پیامبر(ص) و اهل بیت(ع) با عقیده برخی از مشرکان مکه در مورد شفاعت بت ها تفاوت های اساسی دارد که به برخی از آنها اشاره می کنیم:

مشرکان برای بت های خود مستقل بودند. آنها معتقد بودند که پس از ایجاد نظام هستی، خود خداوند از مدیریت زمین کناره گیری کرده و اداره زمین ها را به اجسام آسمانی با روح و یا به فرشتگان و جنیان و اولیا سپرده است!

از نظر مشرکان، بت ها، ملائکه و جن فرزندان خدا بودند و بخشی از حقیقت او را داشتند.

برخی از مشرکان نیز معتقد بودند که هر موجودی خدایان خاص خود را دارد; مثل خدای آسمان، خدای زمین و خدای دریا. و ذات خدا در تدبیر دنیا و امور آن دخالتی ندارد!

آنها همچنین معتقد بودند که بت ها قدرت بخشش گناهان را دارند. (1)

این در حالی است که هیچ مسلمانی در مورد پیامبران (علیهم السلام) و ائمه (علیهم السلام) چنین نظری ندارد.

مسلمانان قدرت انبیا و اولیای الهی را محدود و در حدود قدرت خداوند متعال می‌دانند و معتقدند خداوند هیچ استقلالی به آنان عطا نکرده است، بلکه هر عملی از قدرت آنان در گرو رضایت خداوند است.

مشرکان بت ها را می پرستیدند: إنَّ الَّذینَ تعْبدونَ منْ دونـ اللَّهُ لَیمْلكُونَ لكمْ رزقَة; از خدای یگانه روزی طلبید و او را بپرستید و سپاسگزاری کنید. زیرا شما به او بازگردانده خواهید شد.

از نظر همه مسلمانان و از جمله شیعیان، عبادت غیر خدا شرک است، در حالی که مشرکان بت ها را می پرستیدند، آنها را می پرستیدند و در برابر آنها رکوع می کردند که مانند تعظیم در برابر خدا بود.

مشرکان به الوهیت بت ها اعتقاد داشتند. خداوند در قرآن فرمود:

و از خدا معبودانی بگیرید تا برایشان تسبیح گردند، همگی به عبادتشان کافر شوند و با آنها مخالفت کنند. (3)

و معبودانی غیر از خدا برای خود برگزیدند تا مایه عزت آنان باشد. هرگز اینطور نیست! به زودی [معبودها] عبادت خود را تکذیب خواهند کرد; [بلکه] علیه آنها قیام خواهند کرد.

خداوند متعال در مورد مشرکان نیز می فرماید:

همانا اگر به آنها گفته می شد: لا اله الا الله تکبر می کردند و می گفتند: ما خدایان خود را به شاعری دیوانه سپرده ایم. (4)

هر گاه به مشرکان گفته می شد که کلمه توحید را بگویند، آن را نگفتند و گفتند: ما خدایان خود را با گفتار شاعر دیوانه رها نمی کنیم.

این در حالی است که واژه توحید همواره مورد استفاده شیعیان بوده است و به طور کلی متوسلان به انبیاء و امامان معصوم هیچ اعتقادی به الوهیت انبیا و امامان ندارند; (5) بلکه آنان را بندگان مخلص خدا می دانند که اطاعت و بندگی از بنده مقرب خدای متعال شد.

در تأیید این حقیقت که بندگان مخلص خدا با عبادت و بندگی نزد خداوند تقرب و کرامت می یابند، در روایت و حدیث قدسی از شیعه و سنی آمده است:

خداوند متعال می فرماید: بنده من با انجام کاری مانند انجام واجبات به من نزدیک نمی شود و همانا با انجام مستحب و غیر پسندیده به من تقرب و کرامت می یابد به گونه ای که دوست من محسوب می شود. . اگر بنده ای را دوست داشته باشم به او گوش می دهم و دستش را می گیرم و روی پاهایش راه می روم.

این حدیث قدسی، تقرب انبیا و اولیاء الهی را عبادت بزرگ آنها می داند که همه کارها را تحت نظارت و اذن خداوند قرار می دهد و این می تواند دلیلی بر توسل به آنها باشد.

در نتیجه، بین دیدگاه مشرکان به بت ها و دیدگاه شیعه نسبت به پیامبران و اولیای الهی تفاوت اساسی وجود دارد و بین این دو دیدگاه ارتباطی وجود ندارد. (6)

پاورقی ها و منابع:

1- طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج7، ص55; جلد 13، ص. 251; جلد 15، صفحه 61، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ پنجم، 1417ق.

2- عنکبوت، 17.

3- مریم، 81-82.

4- صافات، 35-36.

5- ر.ک: «نفی الوهیت بتها».

6- ر.ک: کوفی اهوازی، حسین بن سعید، المؤمن، ص 138. 32، قم، مؤسسه امام المهدی (عج)، 1404ق. بخاری، محمد بن اسماعیل، الجامع المسند صحیح المختصر من عامور رسول الله (ص) و سنت و ایامه (صحیح بخاری)، محقق، الناصر، محمد زهیر بن ناصر، ج 1، ص 138. 8، ص. 105، بیروت، دار طاق النجات، چاپ اول، 1422ق.