به نقل از خبرگزاری یوبیک آنلاین، مقاله جین کالاهان با ترجمه مهدی صادقی در شماره 14 خود با عنوان «عقل در سیاست» و «چرا طرح های انتزاعی پایه های جامعه را ویران خواهند کرد؟ منتشر کرده است در خلاصه ای از این مقاله آمده است:
پل فرانکو معتقد است که دیدگاه‌های سیاسی اوکشات از دیدگاه‌های فلسفی او سرچشمه می‌گیرد، زیرا فلسفه صرفاً بررسی دقیق‌تر دیدگاه‌های فهم متعارف نیست، بلکه خود تجربه‌ای است که به زندگی عملی از دیدگاهی متفاوت می‌نگرد. بنابراین، نمی توان آن را به عنوان وضعیتی در نظر گرفت که از قوانین انتزاعی صحبت می کند یا دسته ای از اصول قبلی که مدعی هدایت زندگی هستند.
تحلیل اوکشات از تمثیل غار افلاطون نمونه منحصر به فردی است که درک او از رابطه بین عقیده و عمل را به ما نشان می دهد. او نظر افلاطون را تصدیق می کند که نظریه پرداز به سایه های روی دیوار پشت می کند و به سمت نور می چرخد تا درکی بالاتر از یارانش که در سایه های دیوار گرفتار شده اند (امور عملی) به دست آورد. با این حال، اوکشات نتیجه گیری افلاطون را نادیده می گیرد که توانایی نظریه پرداز در تحمیل عمل صحیح بر غارنشینان را دارد. تمرکز بر زندگی عملی باعث شده است که غارنشینان در امور مربوط به سایه ها به دانش ناب دست یابند. اگر فیلسوفی برای اسب سواری فلسفه خود را به گونه ای توضیح دهد که اسب مظهر حقیقت اعلای باشد، ممکن است سوار اسب خشنود شود، اما اگر همان فیلسوف در مورد احکام صحیح سوارکاری به اسب سوار سخنرانی کند، بدون اینکه بداند. فرق سر و دم اسب، اسب سوار او به حق او را شارلاتان خواهد خواند.
بنابراین، هر ایدئولوژی که بخواهد با «عقل گرایی در سیاست» (این عبارت عنوان معروف ترین کتاب او نام گرفت) و بر اساس خیال پردازی های تعداد انگشت شماری از نظریه پردازان، کل شالوده اخلاق، عرف و نهادهای اجتماعی سنتی را بازسازی کند. برای اوکشات مسخره باش چنین تلاشی هرگز موفق نخواهد شد، زیرا اصول انتزاعی به خودی خود نمی توانند اقدامی مشخص ایجاد کنند. با این حال، تلاش برای تحمیل الگوهای انتزاعی در تار و پود جامعه، ضربه مهلکی به پیکره سنت هایی خواهد زد که طی قرن ها و از طریق تجربیات عملی شکل گرفته اند. اوکشات بیشتر انرژی خود را صرف پروژه های برنامه ریزان اجتماعی چپ کرد. اما تعداد زیادی از متفکران دست راستی که به نظر یاران طبیعی او بودند، به دلیل تکرار همان اشتباه از انتقادات او در امان نماندند. به عنوان مثال، اوکشات در پیشگفتار خود بر راه برده داری می نویسد: «به نظر می رسد بهتر است برای مقابله با طرح های دیگر برنامه ای ارائه دهیم تا برعکس، اما هر دو در یک حرفه سیاسی هستند.
ایده اصلی که اوکشات در آخرین اثر خود، درباره رفتار انسان، مطرح می کند، مبتنی بر درک او از «جامعه مدنی» و «نهاد اقتصادی» به عنوان دو نوع کاملا متفاوت از روابط انسانی است. در یک مؤسسه اقتصادی، همکاری افراد بر اساس توافقی شکل می‌گیرد که عاقبت مادی دارد – مثلاً کسانی که در شرکت کوکاکولا شرکت می‌کنند، امیدوارند از فروش نوشابه‌ها در مقابل اعضای شرکت، درآمد کسب کنند. جامعه مدنی معمولاً چنین هدفی ندارد. رابطه آنها توسط قانونی به رسمیت شناخته شده است که به آنها اجازه نمی دهد از ابزارهای مشروع برای دستیابی به منافع مختلف خود در اندیشه سیاسی اروپا استفاده کنند، هر ایالت در یکی از این دو شکل انجمن مدنی و نهاد اقتصادی. از دیدگاه اوکشاوت، منشأ اصلی شکل‌گیری نوعی سوء تفاهم از ماهیت دولت اروپایی نزد کسانی است که دولت را یک انجمن مدنی فرض می‌کنند. او همدلی داشته و آن را متمدن‌ترین درک از نقش دولت
او می نویسد که بین رفتار و باور یک فرد پیوندی وجود دارد که او را به یک عامل اخلاقی تبدیل می کند. اما یک سازمان اقتصادی قهری مانند دولت که دستیابی به توزیع مطلوب درآمد را هدف خود می داند، این پیوند بین رفتار و باور را از بین می برد. به نظر می رسد فرانکو استدلال اوکشات علیه نهاد اقتصادی اجباری را به درستی درک نکرده و آن را تنها به «اشکال افراطی و تمامیت خواه» نسبت داده است. کما اینکه کار اجباری برای یک هدف غیر لیبرال اگر برای چند ساعت در هفته باشد مشکلی ایجاد نمی کند.
متن کامل این مقاله را می توانید در شماره چهاردهم خط مشی بخوانید.
216216
منبع: www.khabaronline.ir
