هنرمندی که چهره 4000 شهید را نقاشی کرد

نقل از کردن پایگاه اندیشه و فرهنگ مبلغانداستان عشق احمد کوچیان به شهدا به روزهای پیروزی انقلاب اسلامی برمی گردد. او که آن روزها تازه وارد عرصه هنر شده بود، چهره شهدای انقلاب را روی کاغذ می کشید تا جوانان انقلابی محله در راهپیمایی ها عکس شهدا را همراه خود داشته باشند.

جنگ تحمیلی که شروع شد، نقاش جوان محله شهید اشراقی هنر خود را تقدیم شهدای دفاع مقدس کرد تا نقاشی هایش از چهره شهدا بر روی طاقچه خانه هایشان قرار گیرد و به قلب مادران تبدیل شود. شهدا وی می گوید: در ایام جنگ تحمیلی پاتوق من مسجد بقیه الله در خیابان پیروزی بود؛ همان مسجدی که جوانان زیادی را به جبهه ها فرستاد و شهدای زیادی را تقدیم این دیار کرد، آن روزها به پیشنهاد شهید ابول. قاسم رزاقی، امام جماعت مسجد که خود در جنگ تحمیلی به شهادت رسید، چهره شهدای محله را بر روی بوم نقاشی و تقدیم کرد. به مادران شهدا گاهی آنقدر تعداد شهدای محله زیاد می شد که در آن شب ها چندین مراسم تدفین می کردم تا تابلوی چهره شهید آماده شود برای روز تشییع جنازه در محله.”

کوچیان در روزهای دفاع مقدس چهره بیش از 4000 شهید تهران و سایر مناطق کشور را نقاشی کرد و همچنان بر عهد خود با شهدا پایبند است. وی در سال های اخیر نیز تصاویر شهدای مدافع حرم را به مادران و همسران شهدا هدیه کرده و گالری کوچکش در شرق تهران نیز با تصاویر شهدا مزین شده است. نقاشی چهره تک تک شهدای دفاع مقدس برای او خاطرات و درس های زیادی از سبک زندگی آن شهید به ارمغان آورده است.

او از خاطرات می گوید، ماجرای جالب شهیدی که از او به خاطر نقاشی صورتش تشکر کرده است: «صبح بود و مثل هر روز مشغول کار روی آخرین کارم بودم، تمام تمرکزم روی نقاشی بود، وقتی شنیدم زنگ در حیاط را باز کردم، بدون اینکه بپرسم چه کسی پشت در است، وقتی در ایوان خانه ایستادم، دیدم یک زن مسن و یک مرد جوان با یک بوم در وسط خانه منتظر من هستند. حیاط از همه چیز توجهم را به خود جلب کرد اما چگونه چنین چیزی ممکن است؟

کوچیان مکثی می کند و ادامه می دهد: جوان که از تعجب من حالا لبخند می زد، ماجرا را برایم تعریف کرد، وقتی همرزمانش به شهادت رسیدند بعثی ها او را اسیر کردند و به دلیل شدت جراحات، نامش در بین افراد ثبت نشد. اسرا و به همین دلیل همه فکر می کردند که او هم مثل همرزمانش شهید شده است و من هم آن را به عنوان یک شهید به مادرش تقدیم کردم آمده بود تا از من قدردانی کند. او می گفت در روزهای دور همین نقاشی برای مادرش عزیز بود.